insanlar baŞlayamadıkları, ilerletemedikleri niyetleri adına en sık bu bahaneyi kullanıyorlardı: "zamanım yok".
korona kapanmalarından sonra, sanırım meselenin bu olmadığı iyice ortaya çıktı. nöbete kalanını, vardiyası, hastası olanını ayır, hiç yoksa trafikten bir saat kazandık gün başına. gördüğüm kadarıyle evden çalışanlar da öyle 8 saat masada oturmuyor.
e ne oldu? "günde yarım saat spor yap, ders çalış, meslek içi eğitimini kopar, dil ilerlet" diyene "zamanım yok" diyorduk. bakın yarın dünya açılsın, bu dönem hiç yaşanmamış gibi "zamanım yok" demeye devam ederiz.
şimdi bu bitti, "çocukla olmuyor bütün gün" başladı. abi yapan karı-koca günleri paylaştı haftada 2 gün biri, 2 gün diğeri 1-2 saat kendine alıyor. kimi günü de bölmüş, yarı yarıya taklıyor. arada "fırsat bu fırsat" deyip üstüne sigarayı bırakan bile oldu. bu da zaman yönetimi meselesi.
daha bu iş uzar, aç kapalar gelir, geç değil. bir işi seçip o yarım saati net ayırmaya başlayın derim.
