Benim için iki tipi var. Birincisi; böyle hiçbir şey bilmeden maalesef aileden gelen bir ego ile sürekli arkadaşlarına ve büyüklerine laf yetiştirip birde karşıdan “bak bak ya küçücük boyuyla neler biliyor ihihihi” gibi övgüler aldıkça bu yanlış tavrı maalesef çok doğru zannedenler. İkincisi; kendi halinde, arkadaşlarına ve çevresine saygılı, ukala olmaya gerek duymadan sempatik sempatik konuşabilen böyle ağzını suratını mıncıra mıncıra sevmelik olanlar.
Evet birde şu sıralar şu ikinci tanıma uygun bir tanesi yüzünden geneli birinci tanımdaki gibi olan komşu çocuklarına sinirlenemez oldum ağız tadıyla^^
Şöyle; Tam çıkıp “ders çalışıyorum ama yeter artık biraz sessiz olun” diye bağıracağım aralarında bir tane şapşal var bugımı mı öğrendi nedir ben pencereye yönelince “23 nisaaaaağğğnn çocuuuuuuk bayraaağğmıııığğ (esgeliyor)uuuğğğğ olsuuuuuğğğn” diye şarkı söylemeye başlıyor. Geliyor bana bir gülme, kızamıyorum. Sinirli surat ifademi sürdürebilme kapatisitem zaten düşük bu veledi görünce hepten gidiyor, yapma yavrucum böyle ya, birazcık ben de laf etsem ne olur sanki ? **