Benim evim, Yuvam. Bazen onu terk edip gitmek istesem de ya başka yerlerde kaybolduğumda yürüdüğüm rastgele bir yol bildiğim bir yere çıkmazsa? Ankara'nın bu rahatlığına aşığım. Tunus'tan Kızılay'a yarı sarhoş şekilde arkadaşımla yürümenin, geçen yaz beslediğim ördeklerimi Kuğulu'ya emanet etmenin, ailemle gençlik parkı'na gitmenin, piknik yapmanın, evden gözüken Anıtkabir'in, okulu kırıp Bahçeli'ye gitmenin, sabah 8.30'da beşevlerde kahve içmenin, sevgilimle el ele gidilen mesafelerin, çok sıkıntılı bir zamanımda akşam buz gibi soğukta adliyenin önünde Ağlamış olmamın verdiği aitliği başka bir şehirde elde edemeyeceğimi düşünüyorum. Ankara, Başka yerlere gitsem de benim her zaman evim olacak şehir.
