evim öğrenci eviydi ama ev arkadaşım ablam olduğu için öğrenci evlerinin genel standartlarının çok üstünde bir evdi. yine de, hamam böceği sorunumuz vardı.
bir kaç ay bu sorunla yaşadıktan sonra, bir cumartesi günü sorunu kökten çözmeye karar verdim. bir elime böcek ilacını, ötekine sinekliği aldım. yaşadıkları yeri biliyordum. çünkü geceleri ayak seslerini duymamak mümkün değildi. mutfak tezgahının altındaki dolaplarda yaşıyorlardı.
dolapların kapaklarını açtım. böcek ilacının yarısından fazlasını dolapların her yerine iyice sıktım ve dolap kapaklarını sıkıca kapattım. ayak sesleri hızla yükselmeye başladı. pıtı pıtı pıtı pıt pıtır pıt pıtı pıtı. yüzümde psikopat bir sırıtışla huşu içinde koşturmalarını dinliyordum. ölmelerini ve seslerin azalmasını bekliyordum. ama azalmadı. dolaba doğru yaklaşıp, dolabın altında kalan boşluktan, böcek ilacının kalanını sıkmaya koyuldum. sesler daha da hızlandı. ne oluyor lan düşüncesiyle eğilip alttaki boşluktan içeri bakmaya çalıştım. ve bir anda onlarcası dolabın altından bana doğru koşmaya başladı.
normalde hantal bir insan olmama rağmen o an bir kedinin çevikliğiyle yerden sıçradım. bir yandan geri geri kapıya doğru çekilirken, elimdeki sinek ilacını fırlatıp sineklikle ilk gelene vurmak için eğildim. tam en öndekine patlatacakken daha arkada olan iki tanesi "zorrrrr" diye bir ses çıkartarak havalandılar? işte o an, hayatında ilk kez bunların uçanlarıyla tanışan ben kendimi balkona zor attım. arkamdan gelen ikisi uçarak evi terk ettiler. bir kısmı öldü, bir kısmı böcek ilacına bağışıklık kazandı. gerçi o günden sonra bir daha asla kendileriyle mücadele etmedim. mutfağa girmeden önce ışıkları açıp biraz da gürültü yapıyordum. onlar da kıllı bacaklarını sürüye sürüye tezgahın altında geri dönüyorlardı. 2 sene daha birlikte yaşadık. daha sonra kalorifer böcekleriyle dolu bir eve taşındık.