şimdiki durumu bilemiyorum ama bizim okul kantini yıllarının, çokonat'la real-barca'sı.
yani beşiktaşlı olmak çok zor beyler bayanlar. bakın gerçekten çok zor. anlayamazsınız. "galatasaray-feneri" diyemiyorsunuz. yok real-barca, yok juve-milan. bayern diyeceksiniz dortmund tam ezeli rakip değil, psg diyeceksiniz, lan ezeli rakipleri yok. ama emin olun işler böyle değildi.
1975'e kadar yeşilçam büyümüş sinema patlamış, 75-85 arası dönem, televizyon girmiş bu sefer türk milletinin hayatına, televizyona sinemaya, popüler kültürün o zamanlar için bu en büyük iki kanalına kim çıkarsa ne çıkarsa onun popüler olduğu, evlere hayatlara onun girdiği yıllar bunlar ve ta-taaa, bilin bakalım beşiktaş'ın şampiyon olamadığı, küme düşmeye falan kalktığı, ortadan neredeyse silindiği 15 yıllık dönem hangi aralığa denk geliyor.
oysa 1957'ye kadarki milli küme ve istanbul şampiyonluklarında durum, Fenerbahçe 14, Beşiktaş 11, Galatasaray 7 şampiyonluk,
1957 ile (arkasından beşiktaş'ın 15 sene şampiyon olamayacağı) 1967 arasındaki on bir yıllık dönemde beşiktaş 5, fenerbahçe 4, galatasaray 2 şampiyonluk.
şampiyonluk sayıları dışında bir durum var ayrıca, galatasaraylı fenerbahçeli büyüklerden dinliyoruz, beşiktaş hep daha ağır abi, hep daha bir başka. ama ışığının söndüğü bir dönem var, o yıllarda doğup da beşiktaş'ı tutanlara "olm neden lan?" diye bile soruyor insanlar. yazlıkta ender diye bir piç vardı, yirmi yaşına gelmişiz, itoluit her yaz başı "gerçekten beşiktaş'ı mı tutuyorsun" diye sorardı. evet ender derdim, sarılırdı, diğerlerine "tamam arkadaşlar ben ilgilenirim" der yanaklarımı severdi falan. "ya bi büyüğün de mi tutmadı elinden?" falan. eşşolueşşek.