Yıllar önce bir topluluğun gönüllü faaliyetlerine katılıyordum. Sokak lambası diye bir proje vardı, işe gitmek zorunda olan çocuklara dersleri için destek oluyorduk. öğrencilerin hocalarıyla saati konuşup ayarlıyorduk, çocukların çalışma saatlerine göre. Hedef kitlesi ilköğretim öğrencileriydi. Yeni bir okula başlayacaktık. kendi okulumun etrafında olmasına rağmen okulu bilmiyordum, yolu karıştırdım. Esnaflara sorarken çocuğun biri atıldı, aa orası benim okulum dedi. Tarif etti, e dedim hadi sen de gel bak böyle böyle. Gelemem dedi, çalışıyorum. Boynunu büküşünü unutmuyorum. O an hissettiğim çaresizliği de.
Elbette hayat herkese eşit davranamaz. yine de insan daha iyisini umuyor, bunca yıllık insan varlığı daha üstün bir yerde olmalıydı. O çocuk nerededir ne yapar, kimbilir. Ama O günden bugüne değişen pek bir şey yok. Üstelik Ne egemenlik ulusun, ne de bayram çocukların.
Çocukların ne açlık ne sefalet bildiği, uçsuz bucaksız hayal edebildiği bir dünya umuduyla bayramımız Kutlu olsun.