tanım gereği, herşeyin kusursuz olmasını ister mükemmelliyetçi.
örneğin,iyi bir işi vardır, kafasındaki mükemmellik kriterlerine uymadığı için huzursuz olur, ben daha iyisini hak ediyorum der, sonra evlenir, eşini hep daha iyileriyle kıyaslar, çocuğu olur, ama çocuk mukemmelikten cok uzaktir, zira oglunu sigara içerken gormustur, vs.
böylece, her tabi kusur goze batar, en kucuk kivilcimlardan yangınlar çıkarır.
çevresini değiştiremeyeceği için mutsuz olur.
bir de başkalarından değil de kendisinden mükemmellik talep edenler vardır ki bunların kavgaları tamamen kendileriyledir. hep kusursuz olmak gibi imkansız bir amaca yönelmenin tokadını yerler. günümüz insanı nasıl vurdumduymazlarsa bunlar da aksine o kadar hassas ve alingandir.
bunlar, mükemmelliğe ulaşmak için ne kadar çok caba sarf ederlerse, mutsuz olmaları hatta kafayı yemeleri o ölçüde muhtemeldir.
nasıl ki birinci kategorideki mükemmeliyetçi hayatı çevresine ziyan ederse, bu da kendi hayatını mahveder.
bir de bu iki tip mukkemmeliyetcinin bir araya gelmesi kesinlikle ikincisinin aleyhinedir. zira birincisi ikincisini kendi dikensiz bahcesi icin kullanir, ikincisi yine kendinde arar hatayı.