Tek tanrılı inançtan önce Türk inancında, ateşin ruh ile bağlantılı olduğuna inanılırmış. Bundan ötürü ölüler yakılır, çıkan duman göğe ulaşırken ruhun da tanrı'ya ulaştığına inanılırmış. Ancak hiçbir Türk, ölen atalarının ruhlarının aralarından ayrıldığını düşünmez; ruhların, evin ocağının ateşinde yaşadığını düşünürmüş. O yüzden ateş hiç söndürülmez, köz halinde bırakılır ve zamanı gelince tekrar alevlendirilmiş. Eğer bir şekilde ateş sönerse, bir başka Türk'ün ocağından alınan ateş ile tekrardan harlandırılırmış. O ateşte temsil edilen ataların ruhlarına da od ana ya da od ata denilirmiş.
Oda ana, ölen kadınları; od ata ise ölen erkekleri temsil ediyordu. Bu yüzden eski Türkler, evi kutsal görür; ocak adını verirlerdi. Ocak diye ateşe ve ateşin yakıldığı yere de denirdi. Sonraki Türk inançlarında aile tipi baba soylu hale gelince, od ana unutuldu ve od ata dillerde kaldı. Od ata anlayışı, baba ocağı deyimine dönüştü. Bu inanç, günümüz Türkiye'sinde de devam etmekte; özellikle toros dağları'nda bulunan yörüklerde yaşatılmaya çalışılmaktadır. Bazı yörük çadırlarında yaz boyu ateş söndürülmez. Bu, gelenek ve atalarımıza saygıdır. ocağı sönmek deyimi de baba ocağı deyimiyle ilişki kurularak türetilmiştir.