küçükken elyazım hiç güzel değildi, hiçbir zaman da güzel olmadı. şimdi bunun pek bir önemi kalmadı aslında ama küçükken o kadar çabalardım ki benimkini de beğensin öğretmen diye.
dik yazardım ben, eğik olmalı derdi. eğik yazardım bu sefer de yan yatmış gibi görünürlerdi, çok eğik olmuş derdi sıra arkadaşım bozulurdum ben de ama fark ettirmemeye uğraşırdım.
annem de ilkokul öğretmeni, eve gelirdim onla da çalışırdım, bütün ödevleri de yapardım. hatta okula başlamadan okumayı zaten biliyordum ben, ama işte o elyazısı o kadar canımı sıkardı ki...
neden olmuyor anlamazdım bir türlü; bence bir sorun değildi yazım, olmamalıydı da ama etrafımdaki herkes neden bu kadar önemsiyordu ki?
sonra bıraktım zaten, güzelleşmedi ben de umursamadım. büyüdükçe de önemsizleşti. şimdi yazmaya kalksam unutmuşumdur hatta nasıl olduğunu harflerin.
bunu hala yaşarım. hala bana göre sorun olmayan şeyler bazen etrafımdakiler tarafından çok önemsenir, anlam veremem. ama bu sefer eskisi kadar da çabalamıyorum tabii ki, tamamsa tamam. çok uğraşmıyorum. çünkü, şu an çok önemli gibi görünen şeyleri yıllar sonra unutuyoruz gidiyor. hep sormak lazım "şimdi kafaya takıyorum ama bunun 5 yıl sonra önemi olacak mı?" diye kendimize.