2011 yılında üniversite zamanları, yerel basında muhabir adıyla koşarken iş arkadaşımın ricası üzerine organ bağış haftasında hastaneye uğrayıp iki fotoğraf çekip bir metin almak için yola çıkıp, organları bağışladığım günden beri ne zaman bir yakınım ölse, zamanım söz sahibi olanları iknayla geçti. eğer iç anadoluya yakın yobaz bir şehirse kütüğünüzün yazdığı kent, işler zorlaşıyor. babaannem öldüğünde babama bu teklifi yapınca anladım. "oğlum sattı derler amcaların, insanlıktan anlamaz ki şerefsizler" lafı hala silah sesi gibi kulaklarımda çınlıyor.
söz sahibi olduğum birini kaybettiğimde düşüneceğim, "başın sağ olsun" cümlesini duyduğum an kuracağım ilk cümledir "derhal organları alın..."
