çok yalnızım şu sıralar. ne kafa dağıtabileceğim arkadaşlarım ne de derdimi anlatıp biraz da olsa acımı benimle paylaşabilecek dostlarım var. yeni ilişkiler kurmaya çalışıyorum ama hepsi aynı sonuçlanıyor ve bu durum giderek öz güvenimi sarsmaya başlıyor. tek yaptığım şey akşam olana kadar işimle uğraşmak. zaten akşam da eve gelene kadar yolu uzatabildiğim kadar uzatıyorum. eve gelince biraz telefon sonra uyku. sabah olunca da döngüyü tekrar başlatmış oluyorum. böylece geçip gidiyor zaman. ne ileri ne geri gidebiliyorum saplanıp kaldım bulunduğum yere. beni mutlu eden tek şey ise hayvanlar. onlarla uğraşıyorum her akşam. sokaktaki bir kedi yanıma gelip miyavlasa yetiyor bu bana. 5-10 dakikalığına da olsa unutuveriyorum tüm problemleri. keşke ben de bir kedi olabilsem. hiç olmazsa birilerini mutlu edebilirdim arada...