bizim kediyi eve ablam getirmişti. nedense o beni seçti birlikte uyumak için. geceleri benim yatağımda yatardı. sıcak havalardaysa tek başına uyurdu.
çiftleştirdik. yaşı epeyce küçüktü ve düşük yaptı. düşük yaparken acıyla miyavlamaya başladı. normalde dibimden ayrılmayan kedi anneme gitti hemen. sanki "sen annesin, sen anlarsın benim halimi belki" der gibi... ayaklarına sürtündü bağıra bağıra, yardım ister gibi. annem de -tam isabet- tahmin etti ve veteriner yolu göründü.
onca zaman, arada bir kucak istemek dışındaki hemen hemen her işi için bana gelen kedinin, söz konusu olay hamilelik olunca anneme gitmesi ilginçti bence.
***
bir başka ilginç yanı daha vardı kokoş kızımın; kendisine kızılmadığı, bağırılıp çağırılmadığı halde, istenmeyen bir davranışı bilmek ve yapmamak.
annem evde kedi fikrine aslında karşıdır. mutfak tezgahlarına zıplayan, olur olmaz yerlere giren, yataklara çıkan bir şey, ne kadar cici olursa olsun annem tarafından hoş karşılanmaz. ancak kokoş'la işler epey değişti, çünkü kokoş bir şekilde, annemin onu yatağında istemediğini en başından beri biliyordu. evdeki koltuklara, sandalyelere, ablamın yatağına ve tabi ki benim yatağıma teklifsizce atlayıveren uslu kız, annemin yatağına hiçbir zaman çıkmadı. bazen şöyle şeyler olurdu mesela: sabah gelip beni uyandırır göğsüme yatardı gırıl gırıl gırıldayarak. sonra gidip annemi uyandırırdı kapısından içeriye fazla girmeden, ama onun yatağına çıkıp göğsüne yatmazdı. annem kalkıp benim yanıma gelip benim yatağıma uzandığında o da yatağa hoplayıp bu kez onun göğsüne yatardı. hiçbir zaman kendi odasında uyandırdığı annemin kucağına, annemin odasında zıplamadı. 7 yıllık kısacık hayatı boyunca da mutfak tezgahına sadece 1 kez çıktı ve diğer tüm uslu davranışları nedeniyle annem tarafından affedildi. sadece 1 kez "in ordan" dedik ve bir daha da adımını atmadı oraya.
