bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
Bugün güzel bir haber aldım. Bu güzel haberi neden gelmiş burada paylaşıyorum? çünkü biraz değişik bir tecrübe oldu benim için ve aşağıda yazacağım konu hakkında yardıma ihtiyacı olabilecek kişilere faydası olabileceğini düşünüyorum.
bundan 4 yıl önce clash of clans isimli mobil platform oyununda henüz lise 1. sınıfa giden bir delikanlı ile tanışmıştım. bu delikanlı normal bir delikanlı değildi çünkü büyük bir depresyon ve sosyalleşme problemi vardı, bu nedenle bütün dünyası sanal hale gelmiş bir vaziyetteydi ancak sanal ortamda bile sosyalleşmede sorun yaşıyordu. bu sorun ilk okul yıllarından itibaren başlamış, yıllarca hem psikiyatri servisinden hemde psikologlardan tedavi almış ama bu tedavilerin hiçbirisi işe yaramamıştı. yaşı ilerledikçe de durumu daha da geri dönülmez bir duruma doğru gidiyordu.
gel zaman git zaman bu delikanlı ile sohbetimiz ilerledi ve ben ondaki bu sorunları fark ettim. Benimle başından geçenleri, aldığı tedavileri ve daha da önemlisi hislerini paylaştı. beni bilenler biliyor, işimin bir parçası da psikoloji ile akalı, delikanlının anlattıklarına göre aldığı tedavide hiçbir yanlış nokta yoktu, her şey doğruydu lakin delikanlının psikolojik sorunları daha da geriye gidiyordu. sohbet üstüne sohbet ederken günler ve hatta aylar geçmişti ve bu delikanlının sorununa kendimi iyice kaptırmıştım, sebebi ise onunla bir bağ kurmuş olmamdı. bir gün aklıma şu iki soru düştü ;
1) sosyalleşme sorunu olan, arkadaş edinemeyen bu delikanlı ile ben nasıl bir bağ kurabildim? bir kere bile yüz yüze görüşememiştik, farklı şehirlerdeydik. bunun bir cevabı tam da bu olabilirdi ancak cevap bu değildi.
2) nasıl oluyor da işlerinde uzman kişilerin tedavileri bu delikanlı üzerinde bir işe yaramıyordu? eksik olan neydi?
cevabı kendisi bana farkında olmadan bir sohbet esnasında verdi, cevap ise şu; annem beni ben olduğum için değil, oğlu olduğum için önemsiyor. farkındayım çok sağlıksız bir düşünce biçimi, sağlıklı düşünebilse zaten bu durumda olmazdı ancak çok güzel bir cevap verdi iki soruma da. Bu delikanlının güven problemi vardı, daha önce hiç kimse onun yüreğine dokunmamış, onun kişiliğine, ondan bir beklentisi olmadan saygı duyup, sevmemişti. ailesinin sevgisini bir zorunluluk gibi algılıyordu.
peki ben bu delikanlıyla nasıl bağ kurabildim? öncelikle ona güvendim ve gerçek hayatta çok önemsiz olan ancak onun hayatı olan oyunda ona sorumluluklar verdim, güvenimi pekiştirdim. Yargılamadım ve herhangi bir şey beklemedim. oyunda yapmış olduğum bu kadarcık şeyler onunla bir bağ kurabilmemi sağladı. tekrar ediyorum, bunu sadece basit bir oyundaki ilişkiler ile başardım.
bu delikanlı kendisine yardım etmek isteyen uzmanlara güvenmiyor, onların kendisini önemsemediğini, sadece para kazanmak için kendisi ile ilgilendiğini düşünüyordu ve bu yüzden uygulanan tedavilerde bir ilerleme olmuyordu. sakın yanlış anlaşılmasın, ona uzmanlardan yardım almayı kesmesini istemedim aksine uzmanlar ile görüşmelerine devam etmesinde ısrarcı oldum. ufak tefek tavsiyelerde bulundum. ona sorular sorarak, kendisine yardımcı olabilecek şeyleri bulması için yönlendirdim, bazı şeyleri kendisinin fark etmesi benim söylememden daha fazla etki ederdi.
her ne kadar kendisi ile bir bağ kurmuş olsam bile ona yardımcı olamıyordum, durumu daha da kötüye gidiyordu. bu süreç böyle devam ederken 1 yıl sonra tanımadığım bir numaradan arandım. arayan bu delikanlının ablasıydı. çok şaşırmıştım meğerse kendisi ailesine benden övgüyle bahsedip, beni ne kadar sevdiğini sürekli anlatıyormuş. ablası da ona yardımcı olabilmem için, tavsiye almak için onun telefonundan numaramı aşırıp beni aramıştı. daha sonra annesi de aynı şeyi yaptı. annesine ve ablasına onda fark ettiğim şeylerden bahsedip, bir kaç tavsiyede bulundum. bu tavsiyeler ise şunlardı; onun güvenini kazanın, bunu ona sorumluluk vererek, aile içindeki meselelerde onun da fikirlerini alarak pek ala yapabilirlerdi. onu ne kadar sevdiğinizi her fırsatta dile getirin, ufak jestler ile belli edin, bir spor dalı ya da sanatla uğraşmasını sağlayın en olmadı hoşuna giden bir hobi edinmesini sağlayın gibi ufak tefek tavsiyeler idi. Ailesine de şunu açıkça söyledim "uzmandan yardım almayı kesinlikle bırakmayın, benim tavsiyelerimi ve kendisinde fark ettiğim şeylerden bahsetmelerini söyledim"
aradan bir yıl daha geçti ve kulzos'un ilk resmi zirvesi olan sözlüklerin tersi: ankara kardeşliği zirvesi'ne katılmak için ankaraya gittiğim sırada kendisi ile ilk kez görüştüm yanımda çok sevdiğimiz bir yazar arkadaşımız da vardı, kendisini gördüğümde adeta şok oldum. sanki karşımda bir uyuşturucu kullanıcısı vardı ve onun kendisine örmüş olduğu duvarlar çok katıydı. onunla ufak bir sohbet ettik, sorunlarına değinmedik, aynı akşam ben evime doğru yola çıktım. ablası ile bir kez daha görüştüm. ablası bana, tavsiyelerime uymadığını, psikiyatr'ın ilaçların dozunu önemli ölçüde arttırdığını söyledi. işler iyice kötüye gitmişti.
sonuca gelirsek, ablasına ve annesine tavsiyelerim de daha ısrarcı olmalarını tembihledim, bu süreçte asla yılmamaları ve sabırlı olmaları lazımdı. bu delikanlı sorunları olduğunu kabul ediyor, iyileşmek istiyor ama iyileşme hususunda bir ümidi olmadığını söylüyordu. Anne ve ablasına söylediğim şeyleri ona da söyledim. ara ara telefon görüşmeleri ile bu güne kadar geldik. bu süreç içerisinde bu delikanlı hem uzmanların hemde benim tavsiyelerime uydu, zamanla dersleri iyiye gitti, koşucu oldu, arkadaş ortamlarına girdi ve bugün üniversiteyi kazandığını öğrendim. annesi arayıp o kadar çok teşekkür ve dua etti ki sevincinden. kendisi de öyle ama söylediği bir söz bu girdiyi yazmama vesile oldu "o kadar psikoloğun ve psikiyatr'ın yapamadığını sen yaptın..." içimde tuhaf bir mutluluk var şu an. :))))))
bu girdinin ana fikri ise şuydu : çok önemsiz ve küçük detaylar ile birisinin hayatına girip ona yardım edebilmek mümkün, yeter ki sabırlı ve sevgi dolu olun. bir hayatı değiştirebildiğiniz de içinizde oluşabilecek bir sevgi mutluluk başka hiçbir şeye benzemiyor, yardıma ihtiyacı olana o istemese bile yardım edin.