bizzat babaannemin iddiasıdır. kendisini de dahil ediyor üstelik. bana bile güvenmeyin diyor. işte orada bir duraksıyorum. "babaanneme bile mi güvenmemeliyim?" düşüncesi beynimde kalan son nöronla tavla atmaya başlıyor. düşeş gelmesi ile beraber farkına vardığım dünyam artık daha gri. bütün pembeler özellikle toz pembe olanlar uçuveriyor. renkler kirlenmek için değil grileşmek için yarışa giriyor. masadaki diğer kadınlara bakıyorum. gözlerinde onaylar bakışları geleceği dair kalan umutlarımı da "vurun daha ölmedi" nidalarıyla öldürüyor. bu masada, kadınlar camiasının en güvendiğim isimleri var oysa. annem ananem halam, bu ortak gen havuzu aldığı ortak karar ile kadın figürünü gözümde iyice bitiriyor. ben de hak veriyorum birkaç dakika bile geçmeden. birkaç küfür de ben sallıyorum kadınlara.