20'li yaşlarıma kadar okuduğum abudik gubidik şairleri unutturan ve kendi şiir yolculuğuma ışık tutan şair. istanbul'u, denizi ve aşkı türkçe'de en güzel anlatanlardan. sözcüklerin ardına zorlama anlamlar iliştirmek yerine, sözcükleri kendi anlamına kavuşturan naif şair. her şiiri başkadır ama benim için dünyayı durduran dizeleri aşağıdadır.
Denizden yeni mi çıkmıştı, neydi; Saçları, dudakları Deniz koktu sabaha kadar; Yükselip alçalan göğsü deniz gibiydi.
Yoksuldu, biliyorum – Ama boyna da yoksulluk sözü edilmez ya – Kulağımın dibinde, yavaş yavaş, Aşk türküleri söyledi.
Neler görmüş, neler öğrenmişti kim bilir. Denizle boğaz boğaza geçen hayatında! Ağ yamamak, ağ atmak, ağ toplamak, Olta yapmak, yem çıkarmak, kayık temizlemek… Dikenli balıkları hatırlatmak için Elleri ellerime değdi.
O gece gördüm, onun gözlerinde gördüm; Gün ne güzel doğarmış meğer açık denizde! Onun saçları öğretti bana dalgayı; Çalkandım durdum rüyalar içinde.