içinde büyüdükleri değerler sisteminin ürünüdürler.
birşeyi çaba göstermeden elde etmek, karşı tarafa etkisine aldırmadan hareket etmek, umursamamak daha üstün, daha çekici hale geliyor her gün.
daha önce de yazdım, elemana "üniversiteye nasıl çalıştın?" diyorsun "aaa ben kitap bile açmadım" diye ağır yalan söylüyor gözünün içine baka baka. her lokmasına dikkat eden, haftanın üç günü halter kaldıran tip "yok ya benim fizik doğuştan, öyle spor falan yapmıyorum" diyor. niye? çaba göstermek, emek vermek, sonrasını düşünmek ayıp çünkü. bunları yapmak eziklik. kendiğinden gökten inen şey değerli, onun peşinde koşmak looserlık.
gençlerle konuşuyoruz ortamda, biri reddedilmesine rağmen tekrar kızın peşine takıldığını, sonradan tavladığını anlatıyor, diğeri "ohoo, beni bir kere rededenle ne işim olacak, onun kaybı der bırakırım" diyor. sevgi sandığı şey bile bir "3 verdim- 5 aldım" oyunu olmuş. birine değer vermek, hele ki onun verdiğinden bir tık fazla vermek uymuyor kar-zarar matriksine. empatisizlik "cool" çünkü. siklememek, umursamamak özgüven.
boşanma oranları zıpladı diye şaşırmayın. defteri kebirle bu kadar yürümesi mucize.
bir değer sistemi yayıldıkça bunun radikal uçları, abartılı versiyonları da yayılır. iyice sıkıntılı çocuk bunu alır "iyilik enayiliktir"e çevirir, "haketmek palavradır"a çevirir, "ölsen umurumda olmaz"a çevirir. kedi parçalatırken kediyi de umursamaz, oradaki "aksiyonun" yanında gözü görmez. birini vurduğunda karşısında "biri" olduğunu işleyecek zihinsel fonksiyonları da geliştirmez. bunun müziğiyle, dizisiyle, sohbetiyle beslenir.
"bencil, sosyopat çocuk" sorunu, çocuk sorunu değil aslında.