bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
nihayet bitti bütün işler güçler. içimize sine sine olsun diye aylarca uğraşmak mı yoksa daima yolumuza konan engellere göğüs germek mi daha çok yordu gerçekten bilmiyorum. yine de en güzeli arada yaşanan iletişimsizliklerin altında yatan sebebi cımbızla çekip almamız; tüm bu eksikliğin ve sevgisizliğin aslında bir borderline* sendromu olduğunu öğrenmek ve bunu çözmek için bir şeyler yapmaya girişmekti sanırım. insan sevdiği kişinin annesinin bu hastalıktan muzdarip olduğunu öğrendiğinde ne yapacağını bilemiyor. bu zamana kadar bize yaşatılan tüm acıların ardında bunun olduğunu bilmek şimdiye kadar "nötr" hissettiğim tüm duyguların birdenbire acımaya, şevkate dönüşmesine sebep oldu aniden. kurtarılmayı bekleyen bir ruh, karşısındaki onu daha çok sevsin diye tüm sevgisizliğini yerlere seriyor ve "senden nefret ediyorum" diye tepinip bağırırken aslında "beni daha çok sevmeni istiyorum" diye haykırıyor bilinçsizce. çok zor. ama hiçbir zaman kolay olacağına inanarak yola çıkmadık ki zaten.
daha önce bir anne neden evladına bunları yaşatır diye düşünürken şimdi tüm taşlar yerine oturuyor. zor. hatta en zor kısmı o seni iterken dört kolla ona sarılabilecek sabır sahibi olabilmek.
yaptığımız işi tamamladığımıza sevinemiyor olmak yarım kalmışlık hissine sebebiyet veriyor bünyemde ama bundan daha önemlisi tüm kaosun düzene girmesine doğru bir adım atılmış olması.
"evren daha fazla ne kadar absürtlük çıkartabilir karşımıza" diye meydan okumaktan vazgeçeli 4 yıl olmuş, yine beni şaşırtmıyor...