ardından ilan edilen ohal ve ohal khklarıyla birlikte düşündüğümde, bayram olarak değil, milli birlik günü olarak hiç değil; sarıkamış harekatı gibi hüzün dolu bir gün olarak anmanın daha doğru olduğuna inandığım gün.
aradan geçen 3 yılda ohal ve khkların acımasızca ezip geçtiği insanlar hakkında deutsche welle türkçe'nin hazırladığı güzel bir yazı var (link ). ayrıca, tiyatro olarak nitelendirmeye devam ettiğim ve edeceğim o gün yobazite ve cehalet kurbanı olarak linç edilmiş gencecik çocukları, 5 günlük er olmasına rağmen müebbet hapisle cezalandırılmış gençleri, benim de aralarında olduğum birçok kişinin halen inanmakta güçlük çektiği, köprüde çekilmiş o kemerli fotoğraf ı, yandaş tuğgenerali göğsünden vurup öldüren niğdeli astsubay ömer halisdemir'i, khklardan sonra işinden, evinden, eşinden, çocuğundan ayrı bırakılarak adeta hayatı karartılmış binlerce insandan biri olan fatma görmez ve ailesini (vicdanınız kolaylıkla paramparça olabiliyorsa, buradaki 2 videoyu izlemeyin), hayatı o gün bitirilmiş yüzlerce insanı unutamıyorum. bu gidişle de ömrümün sonuna kadar unutamayacağım.
