"en" değildir belki, sürekli yaşadığım saçmalıkların bir kısmının toparlanmış halidir. zaten devamlı aklımla bedenim aynı zaman diliminde olmuyor. geçenlerde asla kullanmadığım ev televizyonunun kumandasını günlerce buzdolabının yumurta rafında beklettiğimi fark ettim mesela. rüzgar anteni yerinden oynattı mı diye bakmak istedim de kumandayı ararken karşıma çıktı. -evet 45 dakika sonra buzdolabına bakmak aklıma geldi-
-az evvel elektrikli su ısıtıcısına su doldurup tüpün üzerine koydum ve düğmesine basıp diğer odaya geçtim. beş dakika sonra su nasıl olsa kaynamıştır diyerek mutfakta su ısıtıcısının yerinde olmadığını görünce yaşadığım panik görmeye değerdi. neyse ki tüpü de yakıp evi ateşe vermemişim, aferin bana.
-birkaç yıldır gözlüklerimle duşa girip başımdan aşağı sular aktığı an neden göremiyorum diye sinirleniyorum. neden acaba....? bir defa olursa dalgınlık ama elli defa olursa aptallık artık benimki.
-kendime mısır gevreği almak için mutfağa girdiğimde kedinin mamasının olmadığını fark ettim, kediciğin kabına -nedendir bilinmez- bir adet çakmak, kendime de bir kase dolusu kedi maması aldığımı fark ettiğimde attığım kahkaha karşı köyden duyulmuştur. deliriyorum galiba...
-bir seferinde de okula gitmek için minibüse binerken pofidik tavşanlı terliklerle evden çıktığımı fark etmiştim üniversitedeyken. sağdan soldan uyaran da yok. "pardon hanfendi terlikleriniz ne de pofidikmiş?" dese birisi en azından minibüse o ilk adımı atmazdım. neyse ki müsait bir yerde inip eve geri dönmüştüm. kafa biraz gitmiş sanırım uzun süre önce...
