aklımda kalan en eski anılardan biridir bu. kendi hatırladıklarımı, annemin anlattıklarıyla biraz destekleyeceğim.
babamın görevi nedeniyle londra’da yaşıyoruz, ben de kreşe gidiyorum. tv karşısında büyüyen çocuklardan biriydim. o zamanlar star trek, lost in space, batman, bilim kurgu ne bulursam izliyorum. bir gün annem beni kreşten almaya geldi. arabanın arkasında oturuyorum. “seni bugün sinemaya götüreceğim” dedi. “sinema ne?” dedim.* "hani evde tv seyrediyorsun ya, onun daha büyüğünü düşün, bir sürü insan gelip, kocaman bir ekranda bir film izliyorlar” dedi annem. ilginç geldi tabii. “tamam ama yerde oturucam” dedim çünkü o aralar, yerde oturup tv izleme inadı dönemimdeyim. annem “kızım sinemada yerde oturamazsın, öyle bir yer değil orası” dese de nafile.
neyse, akrep çocuğun inadıyla başa çıkamayacağını bildiği için uzatmaz. sinemaya varırız. yerimizi alırız. tabii ki yerde kenardaki basamakta oturuyorum.* salondaki ışıklar söner, perde açılır * ve karşıma şu çıkar
hemencecik bitmişti film. daha çok devam etsin istemiştim halbuki. sonra ne olduğunu merak ediyordum. hikaye öyle bitemezdi ya, daha çok maceralar olmalıydı.
anneme yalvar yakar, bir daha götürtmüştüm. üçüncü kez istediğimde anneme muhtemelen fenalık geldiği için babama paslamıştı beni. o gün bu gündür iflah olmaz bir bilim kurgucuyum. *
dipnot: sinemada yerde oturmaya devam etmedim. daha iyi görebilmek için yerime geçtim. zaten ekranda neler yazdığını okuyamadığım için annemin bana okuması gerekmişti.