Osmanlı'nın son dönemlerinde iki yabancı bir de Manisalı girişimci altın, gümüş, kurşun, çinko gibi madenler çıkarıyormuş bu derenin yatağında. Cumhuriyetin kurulmasıyla terk etmeleri istenince galerileri ve türbinleri tahrip ederek bırakmışlar. Birkaç yerel denemenin ardından doğaya teslim edilmiş. Şu anda mesire yeri olarak kullanılıyor.
Madencilerin kullandığı vadi yamacındaki tünellerden geçerek ya da dereyi takip ederek eski baraj kalıntısına ve şelaleye ulaşılıyor. Şelaleye varmadan kısacık bir düzlük var, yolun her iki yanında dağ çilekleri. Tüneller bazı kısımlarda daralıp bazı kısımlarda vadiye açılıyor. Yer yer tehlikeli de olsa yemyeşil ve serin yol boyunca upuzun kayın, kestane, meşe, çınar ağaçları arasında kuş cıvıltıları size eşlik ediyor. Sanırım değer; "Gençtim ya, ne farkeder deyip geçerdim nehrin uğultusu da olur, dalların hışırtısı da."*
minik bir balkon var, şelaleye tepeden bakan, oraya vardığınızda; "pırıl pırıl yaşadım üç dakika tastamam..."*