bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
dün sabah erkenden uyandım, zaten gece boyunca da pek uyuduğum söylenemez. toparlanıp çıktım evden. güneş yüzümü ısıttı, ellerime günün ışığının vuruşunu hissederek yürüdüm. eve yakın olan durakta durdum biraz, sonra kalkıp ilk durağa yürüdüm. köpekler yerli yerindeydi geçen baharki gibi. peşime takıldılar, ben radiohead dinlerken onlar da ayak seslerimi dinliyordu. otobüse bindim, sonra vapura, sonra fünikülere. çok özlemişim taksim'e gitmeyi. uzun süre sonra ilk kez, tüm anıları sırtlayıp, tek başıma adımladım bu yolları. kendimi aslıhan pasajı'nda buldum. canım ismail abimi öyle özlemişim ki, kapının girişinde bana şefkat dolu gözleriyle gülümsediği anda yanağımda ıslaklık hissetmeye başladım.
bu pasajda büyüdüm ben, onlar farkında olmadan büyüttüler beni. en çok da ismail abi. 2017 nisanda yüreğime dokunmuştu benim, hiç unutmam. unutamam. o zamandan beri de onu özlüyor ve her gün anıyorum adını.
dün de perişan vaziyette yanına gittim, çayını içtim. sonra kitapları düzelttik beraber. "ne okuyorsun bu ara?" dedi, "tezer özlü'den ileriye adım atamıyorum." dedim. gülümsedi, birkaç kitap çıkarttı bana. sonra da "her hafta gel, birini al. hepsini beraber alırsan uzun süre gelmezsin." dedi. ah ismail abim benim. insan evinden ne kadar uzak kalabilir ki?
kendimi iyileştirmem gerekiyor. sevdiğim yerlerden, sevdiğim şeylerden ve sevdiklerimden uzakta değil. onların yanında, onların gölgesinde iyileştireceğim kendimi. yaralarımı sararken onların sesiyle hep sıcak kalacak içim.
hayatla barışacağım, hayatımla barışacağım. çılgın-hüzünlü olacağım tıpkı eskisi gibi. tatsız acılar geride kalacak benim için. acının verdiği hazzı yeniden duyacağım. kendim olacağım, kendimde olacağım.