ifadenin önemli bir öğesi olarak insan vücudunun kullanılmaya başlanması bu sanat eğiliminin ortaya çıkmasına yol açmakla birlikte vücut sanatının kökeni soyut dışavurumcu pollock’un aksiyon resmi tekniğinde, tuvallerin üzerinde dans eder gibi boyayı dökme ve sıçratma hareketlerine, yeni gerçekçi yves klein’in boya sürdüğü kadın vücutlarını birer canlı fırça gibi kullanarak sürüklemeler ve sürtmelerle tuvale aktardığı izlere, dadacı gösterilere ve freudcu psikanalize dayandırılmaktadır.
vücut sanatında sanatçı hem kendi bedenini hem de başka insanların bedenlerini bir sanat nesnesi olarak kullanıp, insanın psikolojik ve çevresel olgular içindeki edilgenliğini, tutumunu, toplumsal ve estetik anlamlarını sorgulamakta ve bunu çeşitli gösterilerle sunmaktadır. vücut sanatında bazı sunumlar izleyici önünde gerçekleştirilmektedir, bu yönüyle gösteri sanatına çok yakındır. bazı vücut sanatı türlerinde ise çeşitli tekniklerden, özellikle de fotoğraftan yararlanılır ve sanatçı seyirciyle doğrudan karşılaşmaz.
vücut sanatında psikolojik yönden tedirgin etmek, bunu açık ya da gizlice belli etmek için vücudu kullanış biçiminde çoğu kez umutsuzca bir şeyler, bir duygunun en zorlu ve son hali anlatılmak istenmiştir. acı ve tehlike, yaşam ve ölüm, bilinç ve bilinçaltı, sanat ve anti sanat arasındaki sınır da vücut sanatının konuları arasında yer almaktadır.
öyle ki gilbert proesch ve georges passmor şarkı söyleyen, yürüyen, yemek yiyen canlı heykeller olarak saatlerce hareketsiz kalıp kendilerini sergilemişler, vito acconci vücudunda ısırık izleri oluşturmuş, larry smith kolundaki uzun yara izini sergilemiş, chris burden 22’lik bir karabina ile üzerine ateş açtırmış, gina paneentim vücudunda jiletlerle çizikler oluşturmuş ve kanı sildiği pamukları sergilemiş, denis oppenheim “ikinci derece yanık için okuma pozisyonu” adlı performansında vücudunu ve güneş ışığını sanat malzemesi olarak kullanmış, üstü çıplak halde plaj kumlarına uzanmış ve göğsüne açık bir kitap koyarak beş saat kızgın güneşin altında yatmıştır.