maç yaparken annesi çağırınca topunu da alıp eve giden çocuğun büyümüş halinin sergilediği davranış gibi canlanıyor benim gözümde. lakin şöyle de bişi var, girdi, yazarının malıdır, ister siler, ister bize bırakır. kendi bileceği iş.
beni en çok rahatsız eden kısım, tanıdığım insanların bu davranışı sergilemesi. makul bir sebebi vardır, o zaman silmesine yardımcı da olurum. geçmişte yaptığım gibi. çünkü o girdilerin varlığının onu nasıl kemirdiğini gördükten sonra yapacak bir şey kalmıyor pek. ama ortada durumu o kişi için zorunlu kılan bir sebep yokken yapılması, benim nazarımda sadece sözlüğe zarar verme çabasıdır. yoksa bir insan, neden onca zaman ayırıp, emek verip yarattığı bir eseri kendi elleriyle yok eder ki intikam hırsı gözünü karartmamışsa eğer?
silerken şunu hiç düşünmez, bugün olmazsa yarın, birisi gelip tekrar yazar onları. evet belki aynı kalitede olmaz. aynı lezzeti vermez. yine de sözlükteki nitelik düşse de nicelik açısından değişen hiçbir şey olmaz. olan, kişinin kendi emeğine olmuş olur... Beni üzen de tam olarak o.
