Şehirde çekim noktaları sevgi yolu, Hisar ve Yoncalı. Sevgi yolunda dünyanın en garip bahçesine sahip bir kitapçı var. Sarmaşıklı filan. Konuşmak yasak. Çay ikram ediyorlar.
Delisi ünlü, ayı gibi küfreden dayılar var, millet eğleniyor, dürtüyorlar filan. Delirmelik.
Haşhaş denen bir gerçek var. Haşhaşlı katmer var. Denenmeden ölmemeli.
Germiyan konaklarının da bulunduğu bir konaklar mahallesi var, orada geleneksel yemekler yenilebiliyor. İncir tatlısı güzel. Et yemekleri ve tirit var, denenebilir.
Hisar'ın bir numarası yok, manzara zaten beton denizi. Çay içiliyor orada.
Termal hamamları var. Keyifli baya.
Ülkenin herhangi bir yerinden oraya gidince ilk baş anlamıyorsunuz dili, şarkı gibi gıdaklayarak konuşuyorlar. Esnaf amcalar sadece erkekleri dikkate alıyor, konuşmaya çalışsan da pek oralı olmuyorlar. Üste başa dikkat etmek lazım, garip geliyor süzüyorlar bir yoksa. Bunu çok abartmamak lazım, Anadolu'da çoğu yerde aynılıktan dolayı bu böyle, garip geliyor ve bakıyorlar. Ben aksi ve terbiyesiz bir tavır görmedim. Her çeşit insan var sokakta. Piercingli öğrenci, tesettürlü ablalar, az miktarda çarşaf, bıçkın tespihli delikanlılar,yöresel giyimli teyzeler, en çok onları severim ben her yerde. Şalvar ve büyük yazmaları var. Geneli renkli, bazısı daha sade. Gari, ve gülüm diyorlar. Gülüm çok tatlı bir laf. Herkes herkese diyor.
Anadolu işte, rengarenk..
Haa buradaki öğrencilerin bazısı mutlu, bazı party animal olanları ise mutsuz takılacak yer bulamamaktan Eskişehir'e kaçıyor genelde. Ben burada okusam kısa film çekip, kitap yazardım, zaman kapsülü gibi şehir.