eskiden zorla dışarıdönük olmaya çalışırdım, saçma insanlara vakit ayırırdım.Şimdi çok az insanla görüşmeyi seviyorum. Bir küçük çember var, burada dostlar, yakın arkadaşlar var, bir de çok görüşmeyi tercih etmediğim büyük çember var. Telefonla konuşmaktan, hele gereksiz konuşmaktan hoşlanmam. Bunu da karşımdaki yaşlı filan değilse açıkca söylerim. Sesli mesaj yolla, sanki dünyayı kurtarıyorsun, buluşalım, şu kitabı okudum, filan diceksin işte. Bu konuda saygı duymayan insanları sevmiyorum.Dedıkodu, sığ muhabbet dinlemem, yapan olursa kaçarım.Kadınların çoğu hep çekiyor, tahammül ediyor bu yüzden de bir konuşma arzusu var hep. Çok yorucu ya, kulaklarım kanıyor dinlerken. Saygı duyun, illa parti hayvanı olmak zorunda değilim,ergenken bile öyle değildim. İntrovert olmak çok harika ya da iğrenç bişey değil, ve hayır bişeyden kaçmıyoruz. Sadece seçici ve minimalistiz belki. Dışadönükler bırbırınızı bulun ve bızı rahat bırakın bi la.