Endişenin ve aynı zamanda duygu bastırma çabasının verdiği yorgunluk sardı bu gece beni. Bazıları için çok saçma, abartı veya gülünç gelebilecek bir durum içerisindeyim.
Bir kedim var 10 aylık kendisi ve yarın kısırlaştırma operasyonu var. Küçük bir ameliyat olacak ama beni özellikle endişelendiren anestezi kısmı. Yazarken bile yüreğim hop etti. Kendim de anesteziden oldum olası korkarım ondandır belki bu evhamım.
Ona bu kadar düşkün olmam normal mi abartı mı bilemiyorum ama kendimi biraz frenlemem gerektiği hissiyatını yarattı bu durum. 3 gün yoğun bakımda yattığında daha dirayetli olma kararı almıştım kendimce ama pek başarılı olduğum söylenemez görüldüğü üzere.
Yarını düşünmemek için türlü saçmalıklarla uğraşıyorum. Soranlara ise “aman küçük bir şey nasılsa rahatım” diye yalan söylüyorum ama durum bu. Aslında bu tür olaylarda oldukça soğukkanlıyımdır. Mesele hayvanlar olunca çok güçsüzleşiyorum ve bununla nasıl baş edebilirim gerçekten bilmiyorum. Yalnız hususi ilgilendiklerime karşı değil sokakta gördüğüm zor durumdaki bir hayvan içinde geçerli bu hassasiyetim. Öyle durumlarda da modum anında düşüyor ve rahat bir hafta toparlayamıyorum.
Bir yanım en hassas noktam olmamaları gerektiğini düşünürken diğer yanım iyi ki böylesin diyor. Ama bu durum en çok bana zarar veriyor sanki.
Çözemediğim bir durum içerisindeyim. Anlatınca insanlar bana içten içe gülüyormuş gibi geliyor. Kimseyle paylaşamıyorum bu sebepten ötürü.
Al işte bunları düşünmemek için güya başka şeylere odaklanacaktım hani, ben kahrımdan ölürüm bu kafayla arkadaşlar.