bir pink floyd başyapıtıdır. pink floyd benim ruhuma en çok dokunan gruptur. time ise bu grubun, beni en çok etkileyen şarkısıdır.
tek başına time değil de breathe ile arka arkaya geldiği zaman -her ne kadar bu tür şeyler sürekli değişse de- daha fazla sevdiğim bir pink floyd şarkısı yok sanırım.
görece uzun introsundan sonra david gilmour'un "ticking away" diyerek girişi çok coşkulu. ardından david gilmour'un kısmı bitip rick wright şarkıya girdiğinde şarkının bir anda modu değişip sizi sakinleştirirken aynı zamanda gözlerinizin dolmasına sebebiyet verebiliyor. ardından o şahane solo giriyor. david gilmour'un en sevdiğim özelliği; sololarının bu kadar sade olmasına karşın duyguyu inanılmaz bir yoğunlukla aktarabilmesidir. solonun özellikle şu kısmı beni çok etkiler.
süre dolar, şarkı biter ve breathe'e geçilir. time'da yaşanan duygusal alçalmalar, yükselmeler yerini bir anda bir rahatlama hissine bırakır ve david gilmour insanın içine işleyecek bir şekilde "home, home again." der. şarkının bu kısmı da beni fazlasıyla etkileyen kısımlardandır.
müzikal yönden çok etkileyici bir şarkı fakat sözleri de gerçekten muazzam. roger waters'ı çok itici bulsam da söz yazarlığı konusunda başka bir seviyede olduğunu kabul etmek gerek.
her şeyin bu kadar kusursuza yakın olması, bundan tam 46 yıl önce çıkmış bu şarkıyı hala ağzımız açık, gözlerimiz yaşlı bir şekilde dinlememizi sağlıyor.