aynı dudak hareketleriyle söylendiği için sık sık /v/ ile aynı zannedilen harf.
v, f'ye varmak ister her zaman. hatta zamanla f'ye de varır. hatta b de v olur zamanla.
ayrıca v kendisini çok belli ederken, w "görevimi yapayım da gideyim" modundadır.
mesela arapça "vav" esaında "wav"dır.
ciddi ciddi "biz neden wataşi'ye vataşi demiyoruz ki?" diyen insanlar bu sebeple sinir ediyor beni.
hadi watashi'deki "wa" bizim v'ye benziyor ama o zaman japonca'da /wi/ nin zaman içinde /i/iye dönüşmesini nasıl açıklayacağız? eğer vataşi olsaydı o zaman "fataşi" demeleri gerekecekti günümüzde. ayrıca kadınların da "atashi"yi kullanması bence insanın aklında soru işaretleri bırakmalı.
mesela bugün 1940'lı yıllardan kalma bir kitap okuyordum. ve çoğu yerde い (i) değil de ゐ (wi) kullanıldığını gördüm. 80 yıl önceki /i/ daha kapalıymış mesela. e biz bunu o zaman /vi/ diye alsaydık, şimdi /fi/ olması gerekecekti.
bence filoloji ve dilbilim öğrencilerine ek ders olarak bu seslerin ağzımızdan nasıl çıktığına ve bu seslerin frekansına dair dersler verilmeli. yoksa cidden uyuz ediyor beni "bizim alfabede w yok, o zaman v kullanalım" diyen insanlar. japonca ile türkçe bir değil ki öyle yapasın.
mesela çince'de de 3 farklı j harfi mevcut. onu nasıl romanize edeceksin? bizim alfabemizde olmayan bir j sesi mevcut çince'de. "hepsi j iste s*** et" demek yanlış bence.
keşke mümkün olsa da insanlara yanlışlarını gösterebilsem... ama pek mümkün gözükmüyor.