çocukluğumun kokusu. evimizin arka sokağının köşesinde ekmek fırını vardı, sırf bu yüzden daima misler gibi kokardı fırının civarı. bir de cavit abimiz vardı fırının içinde, kucakladığı gibi ramazan pidesi bekleyen karnı aç, gözü daha da aç güruhun arasından bir çekişte kurtarırdı beni. oturtur bir köşeye, elimdeki yumurtaları alır, bana vereceği pidenin üzerine kırardı. Yumurta canavarı olduğumu da iyi bilir ve hakkını verirdi. gel zaman git zaman ben büyüdüm, cavit abi yaşlandı. duydum ki cavit abi hastaymış. çocukluğumdan bir şeyler kırıldı da alçı tutmadı. duydum ki cavit abi iyileşememiş, toprak olmuş. çocukluğum çok ağladı ardından, burnu tıkandı sonra alamadı o kokuyu bir daha.