bir durum tespiti. ancak hatalı olduğunu düşünüyorum.
türkiye'de mizah dergileri ölmedi; cinateye kurban gitti demek daha doğru. önce mizah anlayışımız değişmeye başladı. sahip oldukları ve ustalarından gördükleri "özgür ifade" biçiminde sivri dillerini kullanarak mizahın içine bolca eleştiri, eleştirinin içine bolca mizah kattılar. onları takip eden gençler de bir zincir halinde hem ifadelerini özgürleştirdiler hem de dillerini sivrilttiler.
ardından kalemin, kağıdın, eleştirel düşüncenin kendilerine dokunmasından fazlasıyla rahatsız olan o malum güruh geldi. önce mizaha kafa tuttular; baktılar olmuyor ellerindeki tüm gücü kullanarak cezalandırdılar.
önce mizaha kurşunlar sıkılmaya başladı tamamen "yasal" yollarla, tüm sivri dilleri herkesi aynı "yasal" yollarla jölelenip bir taraflara rahatlıkla girecek ovalliğe ulaştırdılar. sonra ekonomi vurdu, mini minnacık bir kesim mini minnacık gemicikler alarak ucu gittikçe sivrilen dağların tepelerinde oturmaya başlkarken, geri kalanlar ellerindekini muhafaza etmekte zorlanır oldu. dolayısıyla takipçiler dergileri, gazeteleri, yayınları satın almakta zorlanmaya başladı; yazanlar, çizenler kalemi kağıdı almakta zorlanmaya başladı.
hem pranga tehditleriyle hem de cüzdanların yanması ihtimalleriyle mizahın ve kalelerinin dibine dinamitler döşenip patlatıldı. tüm bunlar yorumlanırken şu gerçeği bağıra bağıra söylemek gerekir: bu bir ölüm değldir! bu cinayettir!