yağmurun altında aynı yöne doğru koşan köpekler ve sevdiği kadının peşinden bir köpek gibi giden karrer... oysa ikisi de farklı iki dünyada yaşıyorlar aynı göğün altında. karrer ile dünya arasında ulaşılmaz, garip, boş bir tünelin olduğunu fark etmiştir sevdiği kadın. karrer için ise tüm dünya, o olmuştur aslında. aralarındaki hiçbir engele, hiçbir ulaşılmaz tünele aldırmadan onunla olmak istemiştir. bunu da şu sözlerle dile getirir:
"lütfen reddetme beni. seni görmeme izin ver ve senin için her şeyi yapayım. vur bana, üzerime tükür. yine de ben, tekrar tekrar döneceğim senin bana vurman ve tükürmen için. çünkü sen haklısın. acımasızca haklısın. ve seni gerçekten seviyorum."
bela tarr'ın izlediğim ilk filmidir karhozat. izlerken ve izledikten sonra da o kasabanın gri, çamurlu havası hayatımın her yerine nüfuz etmiştir. karrer karakterinin hep bir arayış içinde olması ve her şeyden uzaklaşmak için verdiği çaba, sevdiği kadına biraz daha yakın olabilmek için vazgeçtiği "gururu"... her şey öyle minik ve öyle gerçek ki.
kimliğini, kendini kaybetmiş birinin başka duygularda ve başka insanlarda, kendi için çaresizce özgürlük ve varoluş aramasını izliyoruz. benim için tam anlamıyla başyapıt ve fazlasıyla özel bu film. genelinde hakim olan o kırılgan hava da her an gözlerden yaş akıtacak gibi. ama sessiz sedasız başlıyor ve bitiyor. karrer de bambaşka bir gerçekliğe karışıyor...