Zaman izafi olduğu gibi hayat da izafidir. Sen olgunluk dönemine girerken o yıkılmış yıkıntıları arasında tutunmaya çalışıyor oluyor. Onun bahçesinde begonviller yetişip çocuk sesleri yükselirken sen hala kaldırımlarda bir şeyler arıyorsun. Onun kaldırımlarda bir şeyler aradığı zamanda, o zaman için onun eski sevdiği olan bir tür huzura yelken açmış oluyor. Herkes için her şeyin başka bir zamanı oluyor. Bir zaman için sikmişim aşkı da evliliği de diyen münzevi yalnız bir bakıyorsun ekose desenli örtüler içinde yaz bahçelerinde çiçekli elbiselerle sevdiğinin yolunu tutuyor. Sen bu sefer ondan boşalan münzevi evine taşınıyorsun. Sen başını alıp başka yerlere gitmenin arefesinde iken bir başka sevdiğinin geçtiğin yollara doğru yol aldığını görüyorsun. Hayat hepimizin aynı açısal ivme ile döndüğü bir ahenge sahip değil. Momentumlarımız değişiyor. Bu yüzden kıyas, insanın kendine yapabileceği en büyük kötülüklerden biridir. Yasalara tabii bir dünya düzeni içindeyiz ve ömrümüz de sonsuz deneme hakkına sahip değil biliyorum. Önemli olan kendi momentumuz, kimin nerede ne yaptığı değil. Olmamalı.