Barayyulun ve ben lise yıllarında tanışmış iki dostuz kendisi benim bir üst devrem olur bir çok anıya muktedir olduk kendisiyle şimdi sözlüğe içlerinden bir tanesini anlatıyorum. yıl 2015 karların olduğu ve halen yağmaya devam ettiği günlerdi sanırım şubat ayındaydık, telefonum çaldı baktım arayan barayyulun benim eve gel ama bilgisayarını da getir dedi. Tamam dedim aldım bilgisayarı çıktım yola çok uzak bir mesafe yok aramızda ama yağan kar insanı zorluyor. genelde o evde bulunduğumuzda yanımızda bulunan tek teknolojik alet telefon olur onunla da müzik dinleriz öyle bilgisayar falan deyince ben şaşırdım tabi en başta neyse gittim apartmanın önüne aradım kapı açıldı. Bahsettiğim ev yuksekce bir binanın çatı katı, kapıda selamlaştık içeri geçtim. Birer sigara yaktık, hayırdır dedim bilgisayar falan işimiz olmazdı. Bugün var dedi meğer yıllardır şiirlerini öykülerini yazdığı kırmızı defterini sonsuzlukta saklamak istiyormuş. Sigaralar bitti geçti dizüstü bilgisayarın başına başladı yazmaya. Sanırım ilk şiiri bitti ikincisine geçti bir kaç satırdan sonra, sonradan pişman olacağı şu büyülü sözler döküldü dilinden " dünyayı ben mi kurtarıcam ***" Bıraktı, kapattı bilgisayarı. Aylar sonra da o defteri yaktığını söyledi içindeki onlarca şey artık değersiz küllere dönmüştü. Hala arada konuşurken aklımıza gelir keşke deriz, keşke.
Ankara’daki zirveye bana haber vermeden giden edepsiz yazar. Rezilliğin daniskası. Hukukçuyum diyor bir de. Senin adaletin nerende gizli dostum. Buzlu badem mi var oranda. Çok pis sövüyorum evet. Evet devam edicem. Çok hissisleşmiş bu adam çok. Tek başımayım bu boskırlarda laaaan. “Tek!” Devam edemicem yok yok. Kirletemicem parmaklarımı sana söverken. Yeter bu kadar. Yeter. Gidiyorum. Son olarak çekirdek tabağında kalan son çiğdemin inş acı çıkar. (İzmir gonya sentezli cümleme bakın heleeee sjsjsjjs)