kahramanımdı. pes etmemek, iş ahlakı, rekabet duygusu, daha iyiye gitme isteği vesaire gibi konularda kendime örnek aldığım kişiydi. sözlükteki nickimin sahibi kendisidir. bana basketbolu sevdiren, nba'i izleten kişidir.
az önce öğrendim ki hayatını kaybetmiş. hayat böyle maalesef. daha sabah, lebron tarihin en çok sayı atan oyuncularında kendisini geçtiği için yaptığı tebrik paylaşımını beğenmiştim. akşamına ölüm haberi geldi. çok üzgünüm.
2020'nin şu ana kadarki en acı kaybı olan lider atlet.
'90'ların ilk çeyreğinden 2011'deki dallas mavericks'in şampiyonluğuna kadar nba'in sıkı bir takipçisi olan benim jenerasyonumun gözü kapalı sayabileceği los angeles lakers kadrosunda phil jackson'dan daha fazla etki sahibi olan basketbolcuydu. kendisinin sıklıkla karşılaştırıldığı, dünya'nın en iyi basketbolcusu olduğu herkesçe kabul edilen michael jordan'ın dahi "kelimeler yaşadığım acıyı tarif etmeye yetmiyor " dediği bir insandı. kendisi hakkında 2003'te açılan cinsel taciz davası sürecinde ceza almamış olmasına rağmen, dava açmış olan kadından özür dilemiş, doğru ile yanlışı ayırt etme noktasında "karşı taraf olaya benim baktığım gibi bakmadı ve bakmıyor " diyebilecek kadar dürüst bir insan olmuştur. zaten aile babalığı, dünya görüşü, sürekli çalışmaya ve iş ahlâkına yaptığı vurgu ile kendisini tanımış olanların "dört dörtlük bir sporcuydu" diyebilme nedeni de, yukarıda yazdıklarımın kısa bir özeti.
2011'de lakers'ı 4-0'la süpüren mavericks'in o sezon şampiyon olmasına kendisinin de sevindiğini düşünüyorum. kendi jenerasyonunun en iyilerinden olan jason kidd, jason terry, predrag stoyakovic, shawn marion ve tabii ki dirk nowitzki'nin yüzük takabilmelerini içten içe büyük bir memnuniyet duygusuyla karşıladığından eminim. birkaç link bırakıp gideyim. ne 2020'yi ne de ocak ayını bundan sonra iyi hatırlamayacak on binlerce kişi olduğunu bilmek her şeyin üzerine tüy dikiyor.
maçlarda öne doğru çıkardığın çeneni en çok özleyenler, hayatını kaybettiğin yerden on binlerce kilometre uzakta senin için göz yaşı döküyor. bu kadar büyük bir sevgiye değdiğini seni sevmeyenler bile kabul edecektir. valhalla'dan bize baktığını bilmek kaybının acısını hafifletmiyor be mamba.
edit: jordan'la ne kadar sık karşılaştırıldığına dair bir gif var. onu da buradan izleyebilirsiniz.
Sadece iyi bir sporcu değil, iyi bir insan. Bana kalırsa Atatürk’ün “Ben sporcunun zeki, çevik ve aynı zamanda ahlaklı olanını severim” sözünde geçen tanımlamaya son derece uygun bir sporcuydu.
1996 yılında o zamanki charlotte hornets tarafından draft edilip lakers'a takası gerçekleşmiştir. Şöyle ki lakerslı yöneticiler drafttan önce charlottelu yöneticilerle anlaşarak kobe'yi seçmelerini ve bunun karşılığında takas gerçekleştireceklerini söylemişler. Yani aslında kobe draft edilmeden önce lakers kadrosuna katılmıştı diyebiliriz.
1996 yılında nba'e girmiş en genç basketbolcu olarak(o zaman için) kariyerine başladı ve 20 yıl boyunca lakers forması giydi. Adanmışlık... her zaman saygı duyduğum bir olgudur.
Kobe kariyeri boyunca her şeyi yaşadı. Çok az süre aldı, benchte bekledi, forma savaşı verdi, çok büyük sakatlıklar atlattı, şampiyonluklar kazandı, mvp oldu, efsane oldu. Hem takımının efsanesi hem de nba efsanesi...
Kendisine duyduğum saygının büyük bir çoğunluğunu iş ahlakına bağlıyorum. Yaptığı işe bu kadar saygı duyan ve kendisini o işe bu kadar adayan bir insan daha görmedim Çünkü jordan'a yetişemedim.
Ben basketbolun ne olduğunu kobe ile birlikte öğrendim. Basketbol kobe ile var olmuştu benim için. Geçen seneye kadar da öyle oldu. Yoda'sını kaybetmiş bir jedi gibi takip ediyorum şu an nba'i.
Bıraktığı mirası daha iyi yerlere taşırlar umarım. Go lakers!
son all-star maçında michael jordan'a ayıp etmesi dışında yamuşunu görmediğim, lakabını sonuna kadar hak eden ve kazanma hırsı nedeniyle saygı duyduğum basketbolcu.
los angeles lakers, kariyeri boyunca giydiği 8 ve 24 numaralı formalarını emekliye ayıracağını duyurdu. Yamulmuyorsam NBA tarihinde ilk kez bir oyuncunun iki farklı numarası emekliye ayrılmış olacak.
97 ve 98'de bulls&lakers maçlarını gece uyanıp izlediğimdeki heyecanım hala hatırımda. Herkes jordan takipçisi iken ben kobe takipçisiydim. Her iki yılda da ikisinin çekişmesini izlemek gece uykuyu delmeye değerdi.
Kıvırcık saçları ve sempatikliği ile bende nba simgesi olmuş basketbolcu.
genç yaşta saçma sapan bir sebeple hayatını kaybetti. ulaşım tercihi kendi kararı idi. pilotaj hatasına elbet yapabileceği bir şey yok.
açıkçası bundan sonraki satırları düşünerek yazmam lazım. çünkü onu sevenleri üzmeden nasıl ifade edebileceğimi bilmiyorum. düşüneyim biraz.
her ölüm erkendir derler. ve bazı ölümler insanları daha fazla üzer. yani, ne bileyim, ölen iki kadından birisi güzel ise, güzel olan için daha fazla üzülür insanlar. aynı şekilde ölen iki insandan birisi genç ise, genç olan için daha fazla üzülür insanlar. ya da ölen insan ünlüyse. hele ki sevilen bir ünlü ise.
kendisi benim hayran olduğum bir sporcu değildi. nba'i takip ettiği dönemde jordan'a denk gelen bir nesildenim çünkü. hatta "kim ulan bu kobi birayn..." bile demiş olabilirim. ama vakitsiz ölümünün aldığı tepki bile ardında bıraktığı güzel izi göstermek için yeterli. o noktada ben kim oluyorum zaten?
bu yaz, 6 yaşından beri tanıdığım adamı kaybettim ben. 44 yaşını tamamlayamadan çat diye öldü gitti. benden 3 ay küçüktü. belki de o yüzden artık biraz garipsiyorum insanların aslında şahsen tanışmadıkları bir insan için bu denli üzülmelerini. anlayabilsem de.
o helikopterde tek başına değildi. kızı, evli ve çocuklu erkek beyzbol antrenörü, yine evli ve çocuklu kadın basketbol koçu ve henüz bilmediğim başka birileri daha... ben açıkçası hepsi için üzülen gruptanım. elazığ depreminde hayatını kaybeden 6 aylık hamile kadın için belki biraz daha fazla. zaten bu nedenle haber izlemiyorum ya.
keşke ölmeseydi. keşke bu kadar çok insanı üzmeseydi. ama kim bilir, belki şimdi daha iyi bir yerdedir...
benim canımı sıkan ise, bunun önlenebilir bir ölüm olması. tıpkı depremlerde ölen insanların ölümlerinin de önlenebilir olması gibi. çünkü her şey tedbirli olmakla ilgili.
sisli havada uçmayı tercih eden bir pilot yüzünden öldü o ve yanındakiler. los angeles polisi sisi görüp öğlene kadar kendi helikopterlerini kaldırmazlarken, onların pilotu uçtu. yetişmeleri gereken bir program vardı ve 1991 model helikopterin siste seyretmesini sağlayacak bir donanım sanıyorum yoktu. bunları düşününce, gel de çıldırma.
sürçü lisan ettiysem affedin. her insan hayatı değerli, iz bırakanların gidişi elbet biraz daha fazla hüzünlü.