godfrey reggio tarafından yapımcılığı ve yönetmenliği üstlenilmiş qatsi üçlemesinin** ilki ve sanırım en bilineni olan filmdir. film boyunca diyalog veya bir dış anlatım bulunmamakta olup, beğenisinin önemli bir kısmını da philip glass'ın yapmış olduğu müziklere borçludur. günümüzde izlenildiğinde, "ne var ulan bunda adobe premiere ile bir günlük iş" denilebilir ancak filmin 1982 tarihli olduğu unutulmamalı, anakronizme kaçmamalı, saygı duyulmalıdır.
film insanoğlunun dünya'ya ne büyük kötülükler ettiği, çevrenin canına ot tıkadığı, böyle gidersek sonumuzun nanay olacağı mesajını çeşitli sekanslarla ve sıklıkla güçlü görüntülerin tersten oynatılmasıyla anlatmaya çalışmaktadır. filmin adı da, yapımcının anlattığı kadarıyla hopice "yozlaşmış hayat" anlamına gelmektedir. bu hopiler üzerine de özellikle 20. yüzyılın ikinci yarısında, "abi adamlar olayı çözmüş yea, bilgeler, ermişler, aşmışlar" anlamları yüklenmesi zaten bir çeşit moda olmuştur. zaten koyaanisqatsi'yi de beş defa izlediysem, dördü pafküfle çakralarını açmaya çalışan, asla üflenti olduğunu kabul etmeyen bir takım sevgili arkadaşlarım yüzündendir; yoksa bir defa izlemek benim için yetmiş ve artmıştır. folklorik olarak hopilere, mayalara, çerokilere ve bilimum altına doy giymeyen yerliye saygısı sonsuz ama toteme tapamayan bir insan olarak bu durum beni biraz güldürür.
dediğim gibi dönemi için yeni bir şeyler denemiş, anlatım tarzıyla sonra çekilen pek çok esere de ilham kaynağı olmuş bir eserdir koyaanisqatsi. çevremize dikkat edelim, tema'ya bağış yapalım, ağaç dikelim diyerek barış mançovari bir şekilde bu girdiyi de sonlandırmış olalım.
bu arada görüntü yönetmeni olarak bu yapımda yer alan ve sonradan baraka ve samsara ile benzer şekilde ilgileri toplayan ron fricke de ekibin hakkı verilesi insanlarındandır, bunu da ekleyelim.
