Psikolojik ve hukuki olarak çocuk istismarını kabaca tanımlamak gerekirse 18 yaşından küçük olan çocuklara kötü muamele etmektir. Buna çocuk istismarı denir. İstismar en fazla bakım verenler - anne, baba, dadı, yasal vasi- tarafından uygulanır. İstismar kelimesi akla ilk tecavüzü getirse de çok başka, daha yaygın ve daha yıpratıcı çeşitleri vardır. Fiziksel, cinsel, duygusal istismar ve ihmal olarak 4 ana bölüme ayrılır. Fiziksel istismar anlaşıldığı üzere darp, vücutta ekimozlar oluşturmaktır. çocuğu çalıştırmak ve iş gücünden yararlanmak da bu kısıma girer. En yaygın olanı belki de duygusal istismardır. ebeveynin çocuğun temel ihtiyaçlarını karşılamak gibi görevleri vardır. genelde çocuğa sevgi vermek ve güvenli bir alan oluşturmak bu temel ihtiyaçlar arasında görülmez. çocuğu sevgisiz bırakmak, güvensiz ortamda yetişmesine sebep olmak, onu incitecek sözler kullanmak, küfür etmek duygusal şiddettir. İhmal ise çocuğa bakmakla yükümlü olan kişilerin -anne, baba, yasal vasi- bu yükümlülüklerini gerçekleştirmemesidir. Çocuğun sürekli kirli olması, tıbbi ihtiyaçlarının karşılanmaması, sürekli yalnız bırakılması ihmaldir.
Gelelim cinsel istismara.. öncelikle bazı çok bilmiş turşuların "efenim ne istismarı, bu kelimeyle yumuşatmayın. tecavüz diyin normalleştirmeyin" sözleri çıldırtıyor beni. bak kardeşim istismarın anlamı 18 yaşından küçük insanlara karşı kötü muameledir. yani kurbanlar çocuktur, yani rıza aranmaz, tecavüz değil de istismar denmesinin sebebi "rızası vardı, o istedi" tarzı iğrenç savunmaların önüne geçmektir. Çocuğa onun anlayamayacağı, kavrayamayacağı, fiziksel gelişiminin ötesinde dokunmak, ondan fotoğraf istemek, fotoğrafları kaydetmek suçtur. çocuğun özel bölgelerine annesi hariç kimse dokunamaz. aksi cinsel istismardır. tecavüz değil cinsel istismar.
Edit: bir mesaj geldi. Sadece çocuklar istismara uğramaz diye. Ele aldığım konu Çocuk istismarı konusu fakat bunu genel bir kelime altında paylaşmışım. İçinde sürekli çocuk geçtiği için anlaşılır sandım.
Bir ilkokul öğretmeninin işlediği istismar suçuyla gündeme gelen bu konuyla ilgili olarak ne yapmalı? Çocuğu nasıl korumalı, nasıl eğitim vermeli?
İlki ve en önemlisi vücudunun tek sahibinin kendisi olduğu öğretilmeli. Çocuğa vücudu tanıtılmalı. Özel yerlerine kimin dokunup dokunamayacağı anlatılmalı ki bu genelde annedir ve sadece banyo yaptırırkendir. Özellikle toplumumuzda çok olan İstemediği akrabaların kucağına zorla oturtma olayı kesinlikle artık son bulmalı. Çocuk istemiyorsa ona yabancıların, amcanın, dayının, teyzenin dokunamayacağı düşüncesi verilmeli. Ona dokunup öperken önce izin alınmalı. Biz bedenine ve ona saygı duyacağız ki onun da bu algısı gelişsin. Çünkü istismarların büyük çoğunluğu maalesef aileden çıkıyor ve çocuk; bedeninin değerli olduğunu, herkesin istediği gibi dokunamayacağını anladığında kendini koruma yolunda önemli bir adım atmış olacaktır.
Bu olaylar karşısında ailelerin ilk tepkisi inkar- görmezden gelme olabiliyor. Hele ki bu aile biraz bağnazsa çocuk dahi suçlanabiliyor.
Hayal görmüş, filmde görmüş denebiliyor. Böyle bir olayda Çocuğu sindirmek ve suçlamak yapılabilecek en büyük hatadır. Bir çocuğun çıkaramadığı ses olmak zorundayız daha fazla susturmak değil.
Son olarak da elbette buna ihtiyaç duymaları bile ne kadar utanç verici olsa da çocuğa; tehlikede hissettiği bir durumda çığlık atması, yardım istemesi tembihlenmeli.