15. yüzyılda ortaya çıkıp 17. yüzyılda barok müziğe evrilen batı müziği türü. rönesans ortaya çıkıp idealleri iyice benimsendikten sonra ortaya çıkan bir müzik türüdür.
tonal değil, modal bir müziktir. ama barok müziğe doğru ilerlerken tonalite kullanıma girmiştir. zaten barok müziğin de ilk dönemlerinde epey bir modallık hakim.
orta çağ müziği'nin aksine, popüler din dışı müzikler yükselişe geçmiştir. eskiden sadece kilisede kullanılan motet, popüler müziklerde de kullanılır olmuştur.
enstrümental müzikler ise genelde saray çevresinin zevki haline gelmiştir. o dönemden itibaren de zaten enstrümental müzik fransız ihtilali'ne kadar da bir seçkin sınıf müziği olmuştur hep. sözlü müzik daha çok halk tarafından kullanılmıştır.
ayrıca müzik notasyonu da epey gelişmiştir. artık müzik notaları hem notanın frekansını hem de notanın ritmini gösteriyordur. ama ölçü falan yok tabii, orta çağ'daki bu alışkanlık uzun bir süre devam etmiş. ölçü olmamasının sebebi de adamların değişken müzik yapılarını sevmesi.
floransalı müzisyenlerin "yahu bu tiyatroyu müzikli hale getirsek ya?" demeleri bunun üzerine vincenzo galilei'nin "ben dante'nin inferno'sunu müzikli hale uyarladım ki!" demesi ve buradan feyz alan floransalıların "akorların üstüne melodi döşeyelim!" demesi üzerine yerini hafiften barok müzik tarzına bırakmaya başlamıştır.
paralel tam aralıklardan (birli, dörtlü, beşli, sekizli) kaçınan bir armoniye sahiptir.
armoni de akorlardan çok birbiriyle uyumlu melodiler üzerinden gerçekleştiriliyormuş. zaten barok dönemin başlarına kadar ortada henüz tam bir tonalite kavramı yoktu.
haliyle aralıklar üzerinden yapılan bir armoni mevcutmuş kendisinde. bugün de kullandığımız paralel beşli kullanmama gibi kurallar o zamanlardan kalma. ilginçtir, orta çağ'da da paralel tam aralıkların kullanımı daha yaygındır. mesela orta çağ müzik türü olan organum, rönesans zevklerine tamamen ters bir müzik türü.