her albümde gırla müzisyen ve ses mühendisleriyle çalışıyor olmaları bir yana bırakıldığında; grubun temelde 3 elemanı bulunmakta: paolo rossi (geçmişinde thrash gruplarında bass gitar çalmışlığı olmasının etkisiyle, fleshgod'da da bass kendisinde ve bütün clean ve back vokalleri de rossi yapıyor), francesco paoli (grubun her şeyi. brutal vokal, davul ve gitarlar kendisinde) ve francesco ferrini (grubun tuşlular elemanı. ayrıca albümlerin orkestral düzenlemelerini de ferrini yapıyor).
king albümlerini döndüre döndüre dinlediğim bir dönemim olmuştu. hem metal hem de klasik müzik tadı alabildiğim ender gruplardandı (haggard ve epica'nın klasik dozu her zaman daha fazla olmuştur. bu yüzden de senfonik metal dinleyicisinden çok, klasik müzik dinlemeyi seven hayranları daha fazladır). king'te hemen hemen bütün şarkılar grup elemanlarının üretebildikleri en yüksek bpm'le start alıyordu. 3 şarkıda sahne alıp kulak ve beyin yıkayan veronica bordacchini'nin sesine aşık olunmalık bir albümdü (şarkılar: cold as perfection, paramour ve syphilis). özellikle paramour'da ablanın sopranoluğundan etkilenmeyecek az sayıda senfonik metal hayranı vardır. king, albüm geneli olarak doyurucu olduğu kadar, grubun klasik müzik ile metali tam bir ekmek hamuruna dönüştürmesiyle de beğeni kazanmıştı. önceki albümlerinde sıklıkla iki türden birine yol açıp diğerini adeta tasmayla geride tutuyorlar gibi bir izlenim vardı. bu açıdan king albümü fleshgod adına oldukça önemlidir.
veleno ise, fury gibi oldukça ritmik ve yoğun bir melodik death metal şarkısıyla açılarak niyetini baştan belli ediyor. bordacchini bu albümde de var ama şarkı sayısı azaltılmış ve king'teki kadar öne çıkabildiğine rastlamadım. rossi'nin vokali uzun çığlıklarla desteklenmiş, orkestral fon black metale benzer bir çizgiye çekilmiş, brutal vokal anlaşılabilmenin çok uzağına itilerek "bu albüm sert, ona göre dinleyin" imajı çizilmiş. king'le karşılaştırdığımda beğendiğim ayrıntı ise, soloların şarkıdan kopartılmadan, şarkıya yedirilerek verilmesi (monnalisa'da bunu duyuyorsunuz). king'teki sololar, şarkıları ya ortadan bölüyordu ya da şarkıyı üzerine zimmetlemişler gibi hissetmenize sebep olacak kadar şarkıların ruhuyla bağdaşmıyordu (fleshgod'ın "çok ruhsuzsunuz" eleştirisi almasının temel nedeni de bu zaten). veleno'daki sololar şarkılarla iç içe. soloyu çıkarttığınızda şarkı değişmiyor; aynı şekilde, ritmi birkaç perde alttan çaldığınızda da solonun etkisi azalmıyor. bu yönden "düzenlemesi daha iyi" diyebilirim.
veleno'nun bir diğer artısı ise, benim adıma, senfonik yapının yoğunluğunun düşürülüp death metale daha fazla alan verilmesi oldu. haggard ve epica'yla ilgili yukarıda yazdığım şeyi yapmışlar yani, evet. bu yöntemle belki daha da popülerleşecekleini düşünmüş olabilirler. death metalin, özellikle fury ve sugar gibi şarkılarda, türe tamamen hakim olmasını çok sevdim. fleshgod her zaman hikaye anlatan sözlerden oluşan şarkılar ve bu şarkılardan oluşan albümler ürettiği için veleno'nun da farklı olacağını düşünen yoktu. absinthe'te okyanusta kaybolan ve boğulmak üzere olan bir denizcinin karamsarlık ve öfkeyle örülü hikayesi var. pek etkileyici. veleno 12 şarkıdan oluşan bir albüm aslında ama şarkıların hepsinin enstrümantal halleriyle 24 şarkıya çıkmış.
senfonik metalde kendini geliştirme ivmesi fleshgod kadar yüksek seyreden bir grup dinlemedim ben. king'le başlayıp kendilerine bir şans verebilirsiniz.