yetişkinliğe kadar içinde bulunduğumuz sanrı. işte hep bu ana-babalar. ilk önce üniversitede biraz tökezliyoruz, sonra iş hayatına girince bir bakıyoruz hoop herkes gibi olmuşuz bile. sabah erkenden kalk işe git, akşam çık, belki arkadaşlarınla iki bira içersin eve geçmeden. aaa uyku saati gelmiş sohbet ederken. okumak istediğin kitaplar, izlemek istediğin filmler yığılsın, doğru düzgün kullanmadığın spor salonu üyeliği dursun bir kenarda. bu arada 'aslında insanların bu kadar çalışmasına gerek yok. kaynakların düzgün kullanımı insanoğlunu...' diye düşüne düşüne git ilkel toplumlara özen sonunda. * üstüne bir de yalnızlık duygusu.