johann sebastian bach'ın iyi düzenlenmiş klavyeli çalgılar için yazdığı (her ne kadar bunlardan kasıt klavsen ve klavikord olsa da org da dahil edilmiştir) besteler bütününü içinde barındıran kitap.
bach'ın zamanında yaygın olan pisagorcu akort düzeninin biraz daha elden geçirilmiş bir versiyonuna karşı ortaya çıkartılan ve ikinin onikinci dereceden kökünü oran sabiti kabul eden, bugün de kullandığımız akort sistemini savunmak amacıyla yazılmıştır.
pisagor sistemini terk eden bach, böylece 12 majör ve 12 minör tonda besteler yapabilmiş ve dönemdaşlarını şaşırtmıştır. bir rivayete göre louis marchand'ın bach ile yapacağı düello öncesinde almanya'dan apar topar kaçmasının altında yatan sebep, bach'ı bu parçaları çalışırken duymasıdır. adam bach'ın her tonda güzel besteler yapabildiğini anlayınca (zira o zaman pisagor komaları sebebiyle her gam üzerinde doğru düzgün beste yapılamıyormuş, bazı şeylerden feragat etmek gerekiyormuş) topuklarını poposuna vura vura paris'e kaçmıştır. halbuki adam bach'tan bu yeni yöntemi öğrense belki louis marchand'ı bugün çok daha farklı tanıyor olacaktık. narsistlik böyle kötü bir şey işte.
virtüöz piyanistlerin çoğu, egzersiz yapmak yerine oturur bu kitabı baştan sona çalarlarmış. "zaten egzersiz yapmış sayılıyorum." diyerek.
