her sene, ahmet erhan'ın "anne" şiiriyle andığım gün.
- anne-
bırak kalsın masada ekmek
testide su
ayna puslu, pencere camı kirli
bırak kalsın saçların dağınık,
gözlerin uykulu.
saksıdaki çiçek susuz, kedi
yalını bekler bir köşede
bırak kalsın meyve ağaçta,
kırlangıç havada
dama düşen ince yaz yağmuru...
yoruldun artık, bütün gün
didinip durdun
toprak bile, gök bile, deniz bile
bir yerde yorulur
bırak kalsın süpürge duvarda,
sabun kovada
anne, gel yanıma otur.
yeşildir artık yüreğinde kara bulut bugün anneler günü annem beni unut
evde acılar koynuna yangelip yatmış inadına giyin sen de mayısa batmış yürü sokakta çocukların düşü aksın yürü ki saksıda çiçekler sana baksın
diline genç anılarından bir türkü seç beş yıl büyüdüğüm okulun önünden geç ıslanırsa anıların güneşte kurut senin günün bugün unutma beni unut gök mavi deniz mavi tam kıyısında dur durma eteğinden beni bir daha savur
annem yıldız kayıyor içinden dilek tut koşuyor sana kısa pantolunlu çocuk gözünde gözümde gözlerinde bin umut
Amerika birleşik devletlerinde 1915 senesinde başkan Woodrow Wilson'ın, anneler gününün ulusal bir tatil olmasına karar vermesiyle bütün dünyaya yayılmaya başlayan ve büyük bir hediye pazarına dönüşen gün.
Anneler günü, her yıl mayıs ayının ikinci pazar günü kutlanıyor. Bu günün seçilmesinin hikayesi ise şöyle; ingilizler büyük perhizin dördüncü pazarına Mothering Sunday/the fourth Sunday in Lent/Laetare Sunday/mid-lent sonday isinlerini vermişler ve bu günde çocuklar annelerine hediyeler verirmiş. Amerikan kongresi de bu günü anneler günü olarak seçmiş. Tesadüf mı bilerek mi seçildi bilemiyorum.
Kaynak: THE FACTS ON FiLE ENCYCLOPEDiA OF WORD AND PHRASE ORiGiNS
Sabah kalktık 6da. Kahvaltı yaptık ve mezarlığa gittik ailecek. Babaannemi ziyarete. Annem çiçekler ekti, onun istediği gibi erkenden eve gelmiş olduk. Hediyelerimizi verdik. Sarıldık, vakit geçirdik. Böyle geçti bu sene.
Bir rahatsızlığım var ama. Belki de geçmiş yıllarda instagram vs kullanmadığımdan bilemiyorum, insanın gözüne gözüne sokuldu herkes tarafından. Annem hayatta olduğu için nasıl şükretsem az fakat böyle olmamalı bence. Ben babaannem hayatta değil diye üzülürken annesini erken yaşta kaybetmiş bir arkadaşımın yazdığını okudum Twitter'da.
"Siz en güzel sabahlarınızı yaşarken ben papatyalarla konuşuyordum."
Bir mezara laf anlatmanın ne demek olduğunu çok iyi biliyorum ve bunu anne seviyesinde hayal bile edemiyorum, allah annemi korusun. Fakat tüm gün aklıma takıldı bu cümle. Birinin annesiyle fotoğrafın gördüğümde ben de kötü hissettim. Sonra instagramda aynı arkadaşımın beğendiği bir şeyi gördüm. "Asıl anneler günü kutlanması gereken annesiz büyüyen çocuklar ve babaları..." şeklinde bir yazıydı.
keşke annesini kaybetmiş insanları da düşünerek hareket etsek de bugün onlara daha fazla zehir olmasa, daha kolay tahammül edebilseler.
eli öpülesi insanların aslında hatırlanmak için böyle bir güne ihtiyaçları olmaması gerekmesine rağmen yoğun hayat kosusturmacasi icerisinde ancak böyle gunlerle kendilerini özel hissettirilmesi gereken, insan dünyaya getirmiş kişilerin gunu.
bir gun bursada fomaradan kent meydanina iniyorum yuruyerek kaldirimda bir cesme vardir. elimi yikiyim diye durdum, cesmede bir anne 4 cocugu ile cebellesiyor. belli dordu de dondurma yemisler eller agizlar kirlenmis anne de tek basina sirayla yikiyor cocuklarin elini agzini. cocuklar yerlerinde durmuyor birbilerine vuruyorlar, annenin elinden kurtulan yola atliyor, oburu cesmede dirseklerine kadar su olmus falan, yazik kadincagiz hepsi ile basedemiyor. dur sustan anlayam yok anlicaginiz. o arada yasi 3-4 vardir diye tahmin ettigim cocuklarin en kucugu annesinin yanagini bir optu, kadinin elmacik kemigini falan yuttu cocuk operken. o arada dusunun benim nasil hosuma gitti, kadin herhalde mest olmus olacak ki o da cocugu optu... sonra hepsini birakti onlarin oynamalarina bakti. hepsi hepsi 2-3 dakika icerisinde gerceklesen bir olay. ıste bu insanlar, o kadar sıkıntı, zorluk cekmelerine ragmen bir opucukle herseyi unutan insanlar. elleri degil ayaklari opulse yetmez. olanlar kiymetini bilsin, olmayanlar bol bol dua etsin. bu arada cesitli sebeplerden dolayi cocugunu yanliz buyutmek zorunda kalan, cocuklarina hem annelik hem babalik yapanlarin da gunu sayilir. onlarin da gunu kutlu olsun.
Bu dünyada annesini kaybetmiş, hiç tanımamış, anne sevgisi nedir bilmeyen ve bunun eksikliği ile bir ömür geçirmeye devam eden, bu yoksunluk ile yaşamaya mecbur olan insanlar var.
Bu insanların gözüne sokarcasına sosyal medyada "anneler günü" nü kutlamayın; sahip olduğunuz bu şansı, mutluluğu içinizde yaşayın lütfen.
anneler gününün mazisi pagan kültlerin ana tanrıçaları onurlandırma günlerine kadar uzanıyor. modern dünyanın anneler günü ise anna jarvis isimli amerikalı bir kız çocuğunun ölen annesini anma günü olarak başlattığı ve zaman içinde dünya geneline yayılan ve ticari olarak sömürülen bir gün. anne olmak senede bir gün değil her gün, her dakika yaşanan bir şey. anne'yi senede bir güne sığdırıp tencere tava alarak da sevgi gösterilmiş olmuyor. boş iş.
Aktivist anna Jarvis, 1905 yalında annesini kaybettikten sonra derin bir hüzün yaşamış. Çocukların annelerinin kıymetini anlamaları adına başlattığı farkındalık hareketinin sonucu dünyaca özel gün kabul edilmiştir anneler günü. Jarvis anneler gününün resmi olarak tatil kabul edilmesi için çok uğraş vermiş. Sonuç olarak abd resmi olarak özel gün statüsüne almış.
Zamanla anneler gününün ticari faaliyetlere malzeme edilmesi oldukça üzmüş jarvis'i. Seneler sonra Bir gün gittiği bir restorantta masasına getirilen fiyatı yüksek "anneler günü" salatası oldukça sinirlendirmiş ve tabağı kaldırıp masadan fırlatmış. Amacından saptırılan bu günün kontrolünden çıkışını izlemek oldukça üzmüş jarvis'i.
Bu durumu eleştirdiği sözlerinden birisi şöyle:"sizin için dünyadaki herkesten daha fazlasını yapan kadına hadiye kartı yazmak, tembel olmanız dışında hiçbir şey ifade etmez. Ve şeker! Annene bir kutu al ve Sonra çoğunu kendin ye. Güzel bir his!"
Sevgi ile büyümüş bir çocuk annesinin kıymetini bilecektir ve Sevginin kaynağını beslemek zaten içinden gelecektir. Daha bir ay öncesinde her ortamda maruz bırakıldığımız duygu sömürüsünün güdümündeki çocuğun annesine alacağı hediyeye bir annenin ihtiyacı yoktur/olmamalı. Bu beklenti de olan kadın ise benim gözümde anne olamamıştır. "hatırlanmak güzel şey!" ifadesini de kabul etmiyorum. Gerçi çocuğu geçtik eşlerden bile hediye bekleyen versiyonlar var. Sanırsın birileri zorla anne yapmış ve bu konuyla ilgili takdir bekliyorlar. Dünyaya getirmeyi göze aldığın bakıma muhtaç canlıyı gözetip korumakla yükümlüsün ve bunu takdir edilmek için yapmıyorsun. Emeğin değerini öğrenmiş bir evlat gereken kıymeti annesine, kimsenin dürtmesine ihtiyaç duymadan gösterecektir. Ama bir gün ama hergün...
bir yıl daha dönmüş yine anneler günüymüş bugün. whatsapp grupları çıldırmasaydı farkında bile değildim. daha önce de yazmışım gayet gereksiz ve bomboş bir ticaret fırtınası.
bu sene anne fotoğrafı paylaşma günü. annelere hizmetçi aleti alma günü olmasından iyidir.
nasıl bir sosyal algoritma var bilmiyorum ama her sene bazı günler coşuyor. bu sene 29 ekim sönüktü mesela, 23 nisanda abandı millet. anneler günü de randımanlılardan.
Annesini kaybetmiş, çocuğu öldürülmüş, çocuğu kayıp, annesi öldürülmüş, annesini hiç tanımamış bunca insan varken; "bik bik bik" diye şov yapmanın lüzumu olmayan;
İnsanların gidip kendi içinde, şayet hayatta ve yanında ise kıymetini bilerek, dizinin dibinde sadece o'nunla kutlaması gereken; iki üç tane beğeni alacağım diye terbiyesizlik yapmaması gereken;
Annemi 5 ay önce kaybettim ve bu onsuz geçirdiğim özel günlerden sadece bir tanesi. Bugün dikkatli olalım, hassas olalım gibi bir çok yazı okudum, mesaj gördüm. Bilmiyordum nasıl bir duyguydu, annemin sağlığında ben de hassas ve anlayışlı yaklaşırdım bu güne özel. Şu an bakıyorum sağda solda fotoğraf paylaşılıyor, hediyeler, öpüşmeler çok güzel, sonra kendime bakıyorum, boş oturma odasına bakıyorum, annemin oturduğu koltuğa bakıyorum hepsi artık boş. Bugün için özel bir hassasiyet göstermek, annesi olmayanları anlayalım demek gibi bomboş.
İnsanlar hayatta iken annelerinin kıymetini bilsinler istiyorum sadece. O fotoğrafları bugüne özel paylaşmasınlar, 1 günlük sevgi ile hediye alıp annemi en çok ben seviyorum yarışına girmesinler istiyorum. unutmayın sevgi fiziksel değildir. Geçtiğimiz yıllara baktığımda özellikle son 1 yıl olmak üzere annemi fiziksel değil de ruhtan, içten, kalpten sevdiğim için o kadar mutluyum ki, şu an burada olsa dünyaları versem yerine dolduramam o sevgimi.
Dediğim gibi kıymetini bilin. sofraya tuzsuz gelen yemekten, dağınık odanızda eşyanızın kaybolmasından, sizi ansızın arayıp hal hatır sorup darlamasından, kaç yaşınızda olursanız olun size çocuk muamelesi yapmasından bıkmadan usanmadan kıymetini bilin ve sevin ama bir gün değil her gün. O gün geldiğinde bir telefon konuşması ile 57 saniyeye sığdırıyorlar o koca yaşantınızı, anılarınızı, annenizi. O günden sonra her gün anneler günü olsa, benim annem olmadıktan sonra ne yapayım diyorsunuz.
mayıs ayının ikinci pazarı kutlanan pek mühim bir gün.
yıllardır anlamam, neden bu gün sosyal medyada kutlanınca millet tepki gösteriyor. paylaşır paylaşır anasının fotosunu, nedir bu tantana? annelikle ilgili yürek yangını olanlar bunu diğer 364 günde de hissetmiyorlar mı zaten? evladını kaybetmiş ana, sadece anneler gününde mi hatırlar yavrusunu ya da annesiz büyüyen çocuk diğer 364 gün düşünmez mi anasını?
üstelik ben özellikle severim sosyal medyayı bu günlerde. anneleriyle fotoğraf paylaşan arkadaşlarımın fotoğraflarına gülümseyerek bakıyorum. fotoğraflardaki annelerin bazılarını tanıyorum, güzel insanlar. bazılarını tanımıyorum, ilk kez görüyorum. arkadaşlarım ne kadar benziyorlar annelerine diye düşünüyorum ya da ne kadar farklılarmış diye.
çocuklarıyla fotoğraf paylaşan arkadaşlarıma da gülerek bakıyorum. herkesle sürekli bir arada olamıyoruz, mesafeler var. fotoğraflardan görüyoruz kime benzediklerini, nasıl büyüdüklerini.
bu şekilde duyarlı davranmaya kalktığımda hareket edemezmişim gibi geliyor. mesela kedi de paylaşmayalım mı? kedisi ölmüş olabilir birilerinin ya da belki alerjisi var, çok istiyor ama kedi alamıyor? eşimizle de foto koymayalım, birilerinin evlenip beyaz gelinlik giymek içinde kalmış olabilir. yediğimiz içtiğimiz zinhar paylaşılmaz zaten, alamayan olabilir. yandan selfi de koymayalım, belki profili bozuk olanlar üzülür. gibi gibi.
insanların çok kolay rencide olduğu bir döneme geldik. geçen "bilim adamı" dedim diye trip yedim, "bilim insanı" diyecekmişim, hele de bir kadın olarak nasıl böyle konuşurmuşum. geçen seneydi galiba ekşi sözlük'te görmüştüm, on şınav çekemeyen erkek başlığının en beğenilenleri arasında "belki kolu yoktur!!11!!1" troll değil, hepsi ciddi.
Günümüzde bir takım geri bildirimler almak amacıyla sosyal medyada bol anneli paylaşımlar yapılan gündür.
Anneler gününün resmiyet kazanmasını 41 yaşındayken sağlayan aynı zamanda bir süfrajist olan Anna Jarvis'in de buyurduğu üzere "Annenize bir kutu şeker alır, ondan daha çok siz yersiniz... Ne kadar da hassassınız!"
annemi en çok benim sevmem temalı sosyal medya paylaşımları aslında tam da Jarvis'in vurguladığı üzere tüm şekerleri bana verin anlamına da gelir.
Elbette ninelerimiz arasında Jarvis gibi süfrajistler olmadığından ve cumhuriyet, kadına seçme hatta seçilme hakkını kendiliğinden verdiği için "cennet anaların ayağı altındadır." gibi sözlerle anneler günü kutlamak da ülkemizde olağandır.
