Zannedersem, 0-6 yaş arasında kalem tutup tutmamakla ilgili bir faaliyettir.
beyin o yaşta neye maruz kalıyorsa oraya yöneliyor. bizim evde kalem, defter eksik olmazdı. Kreş, anaokulunda da resim yaptık babam, tv başında sıkılınca defterine tükenmez kalemle kamyonet, tanker resmi falan çiziktirirdi, böylece ben de özendim. Ben bir şey çizince de yorum yapardı; o direksiyon öyle olmaz, bu ev öyle görünmez diye. Sonra az da olsa resim dersi bile aldım. haliyle, ileride resim konusunda ortalama bir talebeden daha yüksek bir performans sergileyebildim. Ha, geliştirdik mi, yok. Öyle profilden araba, elma, yamuk su şişesi seviyesinde kaldık.
objeleri kalıcı ya da geçici olarak bir yüzeye aktarma işi.
benim için terapi niteliğinde bir eylemdir. özellikle yaz günleri öğleden sonraları kağıdımı ve diğer malzemelerimi alıp güneş gören bir köşeye oturmak ve sonrasında da kendimi kaptırmak gerçekten çok keyifli. hele sonuç istediğim gibi olmuşsa...
bu da naçizane bir çizimim (: (sırt detaylarını daha sonra düzeltecektim. üşendim, öylece kaldı) serving.photos.photobox.com/...
Kendimi keşfetmemi sağlayan eylemdir. Ortaokul yıllarında öğretmenim ilk defa karakalem yapmamızı istemişti. Daha öncesinde hep boyalar ile yapıyordur. Ben Da Vinci'nin, kendisini çizdiği karakalem çalışmasını çıkarttırdım. En ince ayrıntısına kadar çizdim. Hatta annemin gözleri kuvvetlidir, ona sorardım yanlış yerlerim olup, olmadığını. Anlatırdı ve düzeltirdim. Bitirip öğretmenime götürünce benim yaptığıma inanmayıp, sınıfın ortasında rezil etmişti. O gün bırakmıştım karakalem yapmayı. Lisede şans eseri grafik tasarım ve fotoğraf bölümünü kazanana kadar.
Nedendir bilmem fakat resim yapan kişilere gıpta etmişimdir. Yani en azından bu işi profesyonel olarak yapan ve yahut amatör fakat yetenekli kişiler için. Bazen ön yargıyla yaklaşıyordum bu sebeple de utanıyorum. İnsan bazen hayran kalabiliyor. Geçenlerde bir hediye aldım. Bir güvercin resmi, ağzında bir parça ekmek... Öyle bir resmedilmiş ki çok güzel. Ne zaman baksam bir güzellik kaplar içimi.
Çocukken benim için hayal dünyanı gerçek dünyaya aktarmaktı. Özelikle çizgi roman sever biri olarak, istediğin şeyleri istediğin gibi aktarabilmek büyüydü/sihirdi baya.
Böyle söyleyince basit geliyor ama gerçekten bir düşünsenize. Sadece size ait o eşsiz şey sizin kafanızdan çıktı ve onun artık bir nevi kanı, canı var. Tiyatroda da canlı sinema,atmosfer gibi şeyler beni çok etkilemişti cahil ve varoş bir yerde yaşayan sanattan gram anlamayan biri olarak.
Şimdiki kafamla düşününce aslında beynimize/bilinçaltımıza baya baya tohumlar atıyormuşuz da haberimiz yokmuş. Ben de belki de sanatsal algıya biraz da olsa sahipmişim de bir şeyler hissediyormuşum.
Şu karantina sürecinde kendimi challenge olarak asla merak etmiyorum, ilgimi çekmiyor dediğim şeylere maruz bırakmaya çalıştım. Tabiki de diğer sanatlar oldu bunlar.
Görsel sanatlardan resim de buna dahil. Teknik özellikler, akımlar vs dışında cidden çok ilgimi çeken bir dal olmaya başladı ve kendi ütopyamı, hayatımı idame ettirmek için çalışmak zorunda olmasam birden çok sanat okullarında okuyup çok yönlü bir sanatçı olmak isterim şekline çevirdi.
Benim en favorilerim müzik ve sinema olsa da birbirleri ile olan bağlantılarını, yansımalarını, birbirlerini etkilemeleri bakımından merakım beni buralara itti. Beş, on sene sonra nolur bilmem ama şunu söyleyebilirim:
"Bir şeyi birebir aynı çizmektir. " değil imiş. Hatta: "O çizgiler sadece çizgidir. " kesinlikle değil imiş.