hristiyanlık inancında kutsal üçlü birlik'in üyelerinden birisi.
hristiyanlar amentülerinde bunu "görünen ve görünmeyen varlıkların Yaradanı, yeri ve göğü yaratan Herşeye Kadir Tanrı Baba’ya inanıyorum." olarak dile getirirler. yine aynı amentünün devamında baba ve mesih arasındaki ilişki şu şekilde dile getirilir:
tanrı’nın biricik Oğlu tek Rab ve ezelde Baba’dan doğmuş olan Mesih İsa’ya inanıyorum. O Tanrı’dan gelen Tanrı, Nur’dan Nur, Gerçek Tanrı’dan Gerçek Tanrı’dır. Yaratılmış olmayıp, Baba ile aynı özdedir ve her şey onun aracılığıyla yaratılmıştır.
bir kitapta babası ile iyi ilişkileri olmayan kişilerin "baba tanrı" kavramını da tam olarak algılayamadıklarını okumuştum. hakikaten de öyle, kendimden biliyorum.*
tanıştığım protestan japon hristiyan ise "ben mesih'e dua etmiyorum. çünkü baba tanrı'nın tanrılığı, mesih'ten daha yüce" şeklinde tuhaf bir politeist hristiyan görüşe sahipti.* o da galiba oğluyla sıkıntı yaşıyordu ya da kibirli bir babaydı, orasını bilemeyeceğim.
ilk türk diyakon olan diyakon peder burhan ise bir sohbette baba olduktan ve babalığın ne olduğunu kavradıktan sonra baba tanrı kavramını daha iyi algıladığını söylemişti.
iman dediğimiz şey bir süreçten ibaret. kimse doğar doğmaz iman etmiyor. belki olur da bir gün baba olursam (pek mümkün görünmüyor şimdilik. zira eş adayım ile tanışmışlığım yok ve eş adayımın olup olmaması da şüpheli bir durum şimdilik) veya babalık kavramını daha iyi anlarsam galiba ben de diyakon burhan gibi baba tanrı konseptini daha iyi anlayabilirim.
katolik kilisesi kateşizmi'negöre baba:
238 Tanrı’ya "Baba" olarak yakarılması birçok dinde bilinen bir şeydir. Tanrısallık çoğu zaman "tanrıların ve insanların babası" olarak kabul edilir. İsrail’de, Tanrı dünyanın Yaradanı ve Baba olarak bilinir. (Bkz. Tes 32,6;Mal 2,10) Tanrı "ilk-doğan oğlu" İsrail’e armağan ettiği Kutsal Yasa ve onunla yaptığı antlaşma yüzünden de Baba’dır (Çık 4, 22). Tanrı İsrail kralının Babası olarak çağrılır. (Bkz. 2 Sam 7,14) Tanrı özellikle kendisinin sevgi dolu himayesinde bulunan yetimlerin, dulların ve "yoksulların Babası"dır. (Bkz Mzm 68, 6)
239 İman dili Tanrı’yı Baba olarak adlandırarak, özellikle iki görünümünü belirtir: Tanrı her şeyin başlangıcı ve aşkın otoritedir; aynı zamanda tüm çocuklarının üzerine titreyen sevgi dolu iyiliktir. Tanrı’nın bu babaca şefkati Tanrı’nın içtenliğini gösterir, Tanrı ile yaratığı arasındaki yakınlığı daha çok gösteren analık (Bkz. İş 66,13;Mzm 131,2) imajı ile de ifade edilebilir. İman dili İnsan için bir bakıma Tanrı’nın ilk temsilcileri olan ebeveynlerin tecrübelerine başvurur. Ama bu tecrübe bize ebeveynlerin yanılabilir olduğunu söylemektedir, ebeveynler o halde analık ve babalık imajlarını bozabilirler. Şurasını anımsatmakta yarar vardır, Tanrı cinsler arası farklılıkları aşar. Tanrı ne erkektir, ne kadın, Tanrı Tanrı’dır. Tanrı insani analık ve babalığı, (Bkz. Mzm 27,10) onların kaynağı ve ölçüsü (Bkz. Ef 3,14;İş 49,15) olmasına karşın aşar: Hiç kimse Tanrı kadar baba değildir.
240 İsa Tanrı’nın işitilmemiş bir anlamda "Baba" olduğunu açınladı: Tanrı sadece Yaradan olarak değil biricik Oğlu ile olan ilişkisinde ebediyen Baba’dır, karşılıklı olarak Oğul da Babası ile olan ilişkisinden dolayı Oğul’dur: "Oğul’u Baba’dan başka kimse tanımaz, Oğul’dan ve Oğul’un Baba’yı tanıtmayı dilediği kişilerden başkası da Baba’yı tanımaz" (Mt 11, 27).
241 Onun içindir ki havariler İsa’nın "başlangıçta Tanrı’nın yanında olan ve Tanrı olan Kelâm" (Yu 1, 1), "görünmeyen Tanrı’nın görüntüsü" (Kol 1, 15), "Tanrı’nın yüceliğinin parıltısı ve Onun varlığının öz görünümü" (İbr 1, 3) olduğunu söylerler.
242 Onlardan sonra, havarilerin geleneğini izleyen Kilise 325 yılındaki ilk ökümenik İznik Konsili’nde Oğul’un Baba ile "aynı özde" olduğunu kabul etti. 381’de İstanbul’da toplanan ikinci ökümenik Konsil, İznik’teki İnanç İlkeleri’nde yer alan bu ifadeyi koruyarak şöyle açıkladı: "Tanrı’nın biricik Oğlu, ezelde Baba’dan doğmuş, nurdan gelen nur, gerçek Tanrı’ dan gelen gerçek Tanrı, yaratılmış olmayıp, Baba ile aynı özdedir." (DS 150)
çin kültüründe bir kişinin birden fazla babası olabiliyor, bizdeki "kayınbaba" gibi. bazen de bir aile başka bir akrabasına bakabiliyor ve kişinin babası o ailenin babası olabiliyor. o sebeple de "baba" kelimesi kişinin öz babasını temsil ediyor ve 爸爸 şeklinde yazılıyor. bir de öz amcaya da 爸爸 deniliyor.