Toplumun bir çoğu tarafından tepeden bakılan insan grubu. Ben de bu grubun içindeyim. Mesleğim de var ama sağlık süreci ile başlayan bir çalışmama dönemine girip kendime kurduğum düzende şu an gerçekten ihtiyaç olmadığı sürece çalışmak istemiyorum.
Ekşi mayalı ekmek, kefir, yoğurt, peynir, bira, yaz mevsimi için sebze, salça, tarhana yapıp, baharatlarımın bir kısmını üretiyorum. Sokak hayvanları için düzenli besleme yapıp kendi bahçemde de kedi köpek ve tavuk bakıyorum. Doğudaki çocuklar için atkı bere örüp yolluyorum. Etamin yapıyor, çanta vs dikiyor, ahşap yakma ile bazı küçük şeyler yapıyorum. Doyasıya kitap okuyup, müzikle ilgileniyorum, ikinci üniversiteme devam ediyorum. Bahara bağ yapacağım, doğada olmak en güzel terapi. Şimdi ben ev kadını olduğum için sadece tüketen bir varlık mıyım?
Çocuğuna, evine bakan, bu süreçte kendini geliştiren, rahatından, emeğinden, hayatından veren kadınlar sadece toplumdaki kalıplaşmış fikirlerin dışında diye neden aşağılanır ve genelleştirilir aklım almıyor.
Kendini geliştiren insan ve geliştirmeyen insan vardır. Sırf çalışmaması sebebiyle bir insana asalak muamelesi yapmak yeni nesilde sık sık gördüğüm bir durum. Masa başında 8 saat oturup instagram, Facebook üzerinde vakit geçirerek çalıştığını, topluma faydalı olduğunu düşünen, kendini dış görünüşü ile var etmeye çalışan insanları sallayıp atacak nice ev kadını tanıdım. Yazıktır.
(sözüm buradaki kimseye değil tabii ki, az önce internetteli haberlerim yorumlarında bir kaç insanın yazışmalarını görüp dellendim, kaale almayın sönerim:))
Edit: ben de çalışan insanlara aynı muameleyi yapıyormuşum. Şuraya özet geçeyim, insanın çalışıp çalışmaması, üretip üretmemesi ile alakalı değildir. Üreten ev kadını olsa da üretir, çalışmasına rağmen üretmeyen sadece tüketen insanlar da vardır. Genelleme yapmayın diyen benim ama "çalışanlara aynı genellemeyi yapıyorsun" ithamını yiyen de benim. Ucu bana dokununca eleştirel olmadığımı da beni tanıyanlar gayet iyi bilirler, kimseye kendimi kanıtlayacak değilim. Teşekkürleeeer
Günümüzde ev kadını olabilmek artık bir lüks. Eskiden ortalama bir çalışanın maaşıyla rahatça ev-aile geçindirilip mal mülk sahibi olunabiliyorken artık bu çok çok zor. Bu bizde (daha ekstrem olmasıyla birlikte) de böyle, daha gelişmiş ülkelerde de böyle.
Haliyle ev kadınlığı, dalga geçilip küçümsenen bir durum olmaktan ziyade, imrenilen bir şey oldu. Seneler öncesinin aynı işe eşit ücret talepli eşitlik hareketinin yerini de, her şeyimi kocam/karım karşılamalı deyip sadece evinin kadını/erkeği olmak isteyen gençler alınca, eskinin ev kadınının hor görülmesi fenomeni yavaş yavaş silinmeye başladı.
Kişinin kendisini geliştirmesi ile de doğrudan alakası yok bence bu durumun. Çalışan insanın da bir sürü hobisi olabileceği gibi, ev kadınının da olabilir. Çocuklu veya çocuksuz insanların da hobileri olabilir. Sadece, insanların sorumlulukları arttıkça veya boş zamanları azaldıkça, hobilere ayırılan zamanlarda kısıtlamalar oluşabilir. Hal böyle iken, çalışmayan kişiye yönlendirilen "aşağılama" içerikli şeylere karşı savunma yapılırken, çalışan kişilerin başka yönden "aşağılanma"sı ne kadar doğrudur, düşünülmeli. Olumsuz bir yargıyla savaşmanın yöntemi, başkalarını küçümsemek mi olmalıdır, tartışılır. Çünkü günün sonunda, iki argüman da yargısız infaza dayalı ve çok da doğru olmayan bir durumu varsayılan kabul ederek ilerliyor.
japon kadınlarının evlendikten sonra olması gerektiği düşünülen kadın türü. günümüzde de bu böyledir.
bu sebeple japonya'da kariyer yapan kadın sayısı, yüzde olarak epey azdır. hatta daha 2-3 yıl önce falan tıp fakültelerinde kadın öğrencilerin hususi olarak sınıfta bırakıldığı falan ayyuka çıkmıştı. "nasılsa ev kadını olacak, ne diye tıp okuyor ki?" diye düşündülerse demek ki...