Yaşayan en sevdiğim kadındır bendeki versiyonu. Dünyada onun kadar saf, samimi ve içten seven bir insan evladı görmedim. Ben de dahil, bu kadar saf duygularla seven başka biri yok bence. Dedemle birlikteyse en sevdiğim iki insanı oluşturan takımın bir parçasıdır. Küçücük, fitne fesat(!), esmer (bu yüzden sarı olamadım ben ve sana kırgınım babaanne) ve yetenekli bir kadın. Çok çekmiş ama pes etmemiş maşallah.
Dedemle tanışma hikayeleriniyse çok severim ama onu dede başlığında anlatırım. Ben biraz onu anlatayım size artık ne alakaysa.* babası meydan muharebesi'nde kalmış o yüzden iki erkek ve üç kız kardeş analarıyla büyümüşler. 17 yaşında dedemle evlendikten sonra tam rahata erdim derken bu sefer de devlet rahat bırakmamış ve hep bir sürgün yaşamışlar. Hep anlatır babaannem. Lojmana yerleşirlermiş sonra dedem ya rüşvet alan bir amirini döver ya da hamili kartlı tipleri kelepçeleyip attığı için daha iki üç ay olmadan hop tekrar taşın. Elinde 5 çocuk (ki biri küçükken vefat ediyor daha sonra) bir o yana bir bu yana çok çekmiş kadıncağız.
Hala daha kafamı dinlemek için gittiğimde görüyorum. Sabah 4.30 gibi kalkıp gözleme (bir de ekler hep dedemin tarafı buna farklı bir şey diyormuş adını unuttum) hazırlamaya başlıyor 6.30-7.00'ye kadar yiyelim diye. Eski alışkanlık tabii aslında bu kadar erken kalkmasına gerek yok sonuçta teknoloji gelişti ama yıllarca sobaya odun bulunacak da o ısınacak da gözleme çocuklara ve kocaya yetişecek diye hep karanlıkta kalkmış. Keşke daha rahat bir hayatı olsaydı ama şu an sorsanız ondan mutlusu yok. Tüm çocukları bir iş güç sahibi, torunları üniversiteye gidiyor büyük adam olacaklar* ve bu yaşından sonra avrupa bile görmüş* daha nolsun. Kendi sözleri bunlar valla ben oynamadım. Dikkat edin yani büyük adam adayı karşınızda ona göre he.