18. yüzyılda halk tarafından değil, devletin üst düzey memurları tarafından yapılması talep edilen 7 madde ve 1 ekten oluşan yasa/belgedir.
1808 yılında sadrazam alemdar mustafa paşa'nın girişimiyle, padişah ikinci mahmut ile ayanlar arasında imzalanmış ve padişahın yararına göre düzenlenmiş bir belgedir.
Osmanlı İmparatorluğu kuruluşundan itibaren hızlı bir şekilde büyümüştür. Bu büyüme; toprak ve nüfus bakımından ele alındığında merkeziyetçi bir anlayışla ile yönetilmesini zaruri kılmıştır. 16 Yy’a kadar bu sistem başarılı bir şekilde yönetilmiştir. Fakat 16. Yy’dan sonra derebeylerin türemesi, valilerin merkezi dinlememeye başlaması ve son dönemlerde ayanların halk üzerinde etkinliğinin artmasıyla beraber sistem aksamaya başlamıştır.
III. Selim devletin bu halini görmüş ve ancak bu durumun reformlarla çözülebileceğine inanmıştır. Sonrasında Ebu Bekir Katip Efendi’yi görevlendirmiş ve Ebu Bekir Katip Efendi ise 1792 yılında padişaha Avrupa ülkelerinin askeri, idari ve siyasi yapılarıyla ilgili kapsamlı bir rapor sunmuştur. Bunun üzerine III. Selim ilk modernleşme hareketini benimseyen padişah olmuştur. Fakat “Nizam-ı Cedid” hareketi 1807 yılındaki Kabakçı Mustafa Ayaklanması ile son bulmuş ve III. Selim’in yerine II. Mahmut tahta çıkmıştır.
Tahta geçen II. Mahmut da III. Selim gibi devletin kurtuluşunu reformlarda görmüştür. III. Selim’in aksine radikal kararlar uygulayarak reformları gerçekleştirmeye çalışmıştır. Ayanlarla uzlaşma yoluna gitmek isteyen II. Mahmut ayanları bir mukavele yapmaya davet etmiştir. Alemdar, Meşveret-i Amme’yi açarken yaptığı konuşmada, öncelikle Yeniçeriliğin geri kalması ve yeniden düzenlenmesi gerekliliği üzerinde durmuş, daha sonra da siyasi birlik mesajı vermiştir. Bunun ardından öneriler tartışılmış ve karar olarak 7 Ekim 1808’de Sened-i İttifak imzalanmıştır.
İmzalanan bu belge sonucunda reformlar hızla uygulanmaya başlamıştır. Yeniçeri ordusu ne kadar kaldırılmak istense de başarılamamıştır. Öte yandan bu belge; Osmanlı İmparatorluğu açısından Padişah’ın yetkileri sınırlanması açısından ilk anayasal belge olma özelliği taşır. Ayanlara Osmanlı İmparatorluğu otoritesini denetleme şansı vermiştir.
Sonuç olarak; gelecekteki reformların önünün açılması ve ilk belge olması açısından önemlidir. Fakat istenen çoğu reform yapılamamıştır.
magna carta'dan biraz farklı olarak ayanların zoruyla imzalatılmamıştır. ayanlarla devlet otoritesinin ittifak kurma çabası gibidir. zaten ayanlar da imzalamaya korka korka gitmişler biraz.
sonuç olarak ii. mahmud'un tekrar devlet otoritesi kurmasıyla rafa kalkmıştır.
İkinci mahmud'un aşağı yukarı her osmanlı devleti hükümdarı gibi muhalefetin kellesini en kısa zamanda alma adetini devam ettirmesinden ötürü, tüklerin magna carta'sı olarak iddia edilen bu antlaşmanın ortadan kalkmasıyla, osmanlı'nın kapitalizme geçişinin önünün kesilmiş olduğu da iddia edilen antlaşma.
