manolya nadide bir ağaçtır. çiçeğinin ellenmeye, koklanmaya gelmeyen hassaslığı ağacın kendisi için de geçerlidir. dalları gevrektir, kırılıp gidiverir. temiz hava ister, özeni bakım ister, sert rüzgarlardan azade yer ister. yerini beğenirse her dem yeşil bünyesi bulunduğu yeri zenginleştirir, yaz boyu açtığı çiçeklerinin ferah kokusu da ayrı bir ziyafettir. istanbul'un eski köşklerinin, saraylarının bahçelerinde birer ikişer manolya ağaçları vardır. peki ibb ne yaptı. bu nadide ve nazlı ağaçları refujlere dikti. iki yanından trafik işliyor. 4 metre arayla, yetişkin halinde tacı 10 metre çapa ulaşabilen bir ağacı evet, 4 metre arayla dikti. altında toprak yok. iki yolun arasında kalan alan o ağacın köklerini geliştirmesi için yeterli değil. kaldı ki o şekilde dikilen ağacın ne gölgesinde serinleme, ne de güzel rayihasını teneffüs etme imkanın var. hiçbiri tutmadı. o güzelim kocaman, koyu yeşil yapraklar kahverengiye dönüp bir bir dökülüyorlar. sonra da çıkıp diyorlar ki onyüzmilyonbin ağaç diktik. dikmek mesele değil, yaşatmak önemli. yazık.