Nergisgillerden, bazı türlerinde beyaz, bazılarında sarı renkte olan çiçekleri ayrı veya bir kök sap üzerinde şemsiye durumunda, açılmadan önce bir yenle örtülü bulunan, 20-80 santimetre yüksekliğinde, soğanlı bir süs bitkisi (Narcissus).
baharda (şubat sonu mart başı) açardı bu. nergislerin açtığını kokusundan anlardık; kokusundan yerini bulur, annemle gider toplardık. bir kısmını kuruturdu, bir kısmını tazeyken nevresimlerin, havluların arasına koyardı. bazen suyunu kaynatır, kız kardeşimle benim saçlarımı bu suyla durulardı. bir yere gideceği zaman taze çiçekleri sütyenine sıkıştırırdı. bu numarayı babaannemden öğrenmişti.
aynı şeyleri gülle, karanfille, papatyayla, bazen de lavantayla (lavanta daha nadir bulunurdu) yapardı; ama benim en sevdiğim ve en çok aklımda kalan nergis olmuştur.
artık bahar geldiğinde nergis kokusu almıyorum, kırda bayırda yetişenine hiç rastlamıyorum. çiçekçilerdekiler de öyle günlerce kokmuyorlar, hemen kaybediyorlar kokularını. çiçek kokularına alıştığımdan sanırım parfüm işini de hiç sevemedim zaten. keşke her yer nergis olsa.