mike muir, mike ball, carlos egert ve mike dunnigan kadrosuyla 1981'de kurulan, halen aktif olarak müzik üretmeye devam eden dünya'nın en ünlü punk-thrash (ya da kısaca crossover) grubu. slayer'la aynı dönemde çıkmış olmalarının faydasını amerika'daki hemen hemen her konserlerinde kullanmışlardır. dave lombardo ile muir'in dostluğu da bunda etkili olmuştur tabii.
'80'lerdeki üretkenlikleri nasıl ama, süper di' mi? zaten sınırlarını da kendilerinin koyarak müzik ürettikleri türün tek temsilcisi olmalarının da etkisiyle birlikte, neredeyse hiç boş durmamışlar. "punk is not dead" diye fısıldanmaya başlanmadan önceki dönemler bunlar. grunge henüz ana rahminde bile değil, glam en şaşaalı yıllarını yaşıyor, çatır çatır heavy ise zirvede. hatta black bile yeni yeni dünya çapında bilinmeye başlıyor. '90'ların başı metal müzik için çeşitliliğin ve üretimin en yoğun olduğu yıllardı, burası çok açık.
suicidal'ın '90'lardaki sık kadro değişiminde, crossover ruhu da biraz sekmeye uğradı. grupla birlikte 4 albümde yer almış olan robert trujillo, suicidal'a funk bileşenlerini katan eleman olarak biliniyor ama bence muir'in hayata bakış açısında bir kırılma oldu ve değişiklik aradı. zaten 1995-1996 arasını hiatus* olarak geçirmiş bir grup olan suicidal, 2000'lerdeki albümlerinde sık sık duyacağımız gibi, punk ve thrash metalin öfkeli ruhunu funk'ın eğlenceli ve fazlasıyla oynak haliyle birleştirip ortaya bir füzyon çıkardı. yani, suicidal hakkında şu 2 noktanın çok önemli olduğunu yazmadan olmaz:
1- crossover türünü başlatan grup. 2- crossover'ın içine funk katıp ortaya bambaşka bir mikro tür çıkaran grup.
ice-t'nin body count'u kurma nedenlerini sayarken söylediği şu cümleleri de önemli görüyorum: "slayer ve motörhead'le birlikte hayatta en çok dinlediğim grup suicidal. kendilerinin punk'ı crossover'ın içine katma tarzlarına hastayım" (raining in blood'ın introsu). kendi dönemleri içinde tartışmasız en iyi thrash gruplarından biri olmalarının da ekmeğini az yemediler. slayer'la yıllarca turneye çıktılar ve özellikle california çevresini güzel müziğe boğdular. gerçi, '80'lerdeki suicidal hayranları için aynı şeyleri söylemek güç. encyclopaedia metallum'a göre, 1984'de california'daki perkins palace'da slayer'la birlikte verdikleri kapalı alan konseri baya ateşli geçmiş. yenilendikten sonra 2 bin kişi kadar alan mekanın ilk 10 sırasındaki koltuklar paramparça edildiği için hem slayer'ın hem de suicidal'ın california'nın güneyinde konser vermesi neredeyse 10 yıl süreyle yasaklanmış. kapalı alanda metal konseri yapmak o dönemler için "organizatör batıran" etkinliklerdenmiş.
albüm albüm incelemek isteyen varsa, buyursun yazsın. ben sevdiğim suicidal şarkılarını aşağıya döşeyip gideyim.
- institutionalized : misfit olma halini özetleyen daha iyi bir şarkı dinlememiş olabilirim. müziği sevmeyebilirsiniz ama sözlerini anlamaya başladığınızda "bu grup benim kafada" diyebilme ihtimaliniz hiç de az değil.
- nobody hears : suicidal'ın en iyi albümlerinden biri olan the art of rebellion 'ın göz bebeği olan, dinledikçe rifflerini daha da sevdiren şarkı. minik solosu ciğer dağlar, muir'in dikte eden sözleri beyninizi deler.
- how will i laugh tomorrow : suicidal'ın en punk şarkılarından biri. şarkıyı dinlerken gözlerinizi kapatırsanız, klibinde muir'in yaptığı garip dansı siz de zihnen yapabilirsiniz.
- you can't bring me down : "sen kim köpeksin lan?!" mottolu, her dinin kavgaya girmeden önce dinlenilmesini farz kıldığı şarkı. crossover türünü tek şarkı ile tarif etmek isterseniz, bilmeyenlerin suratına bu şarkıyı kürekle atıp kaşlarınızı çatın.
muir neredeyse 60 yaşında. gruba birkaç yıl önce daimi eleman olarak katılan lombardo da aynı yaşlarda. suicidal'ın halen şarkı üretmeye devam etmesi, korunması gereken bir dünya kültür mirası gibi geliyor bana. slayer'ın cenaze namazından sonra "dinlemediği türün önde gelen sanatçılarına karşı bile duygusallaşan insan" olmuştum. muir ölürse, ne hale gelirim; hayal bile edemiyorum.